Αθήνα 2022, Αθήνα 2023, Ρώμη 2024, Σικάγο 2024. Ο 4ος μαραθώνιος στη ζωή της Μαρίας Αρβανίτου ήρθε αναπάντεχα και θα της μείνει για πάντα!
Κάπου στα μέσα Αυγούστου, με κάλεσαν από το κατάστημα Rundome για να με ενημερώσουν πως είμαι η μεγάλη νικήτρια του διαγωνισμού που έτρεχε τον προηγούμενο μήνα.
Εγώ που δεν έχω κερδίσει ποτέ ούτε σε μισό giveaway, τώρα επιτέλους κέρδισα, και μάλιστα κάτι τόσο μεγάλο! Θα πάω στο Σικάγο! Να τρέξω στον μαραθώνιο!! Δεν μπορούσα να το πιστέψω, και νομίζω πως δεν το πίστεψα μέχρι τη στιγμή που όντως προσγειώθηκα σε αυτήν την υπέρλαμπρη και εντυπωσιακή πόλη.
Η προετοιμασία είχε ξεκινήσει, καθώς ήμουν ήδη στην προετοιμασία για τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας τον Νοέμβρη, ακολουθώντας το πλάνο των προπονήσεων όσο πιο πολύ μπορούσα, λόγω καθημερινότητας και υποχρεώσεων, όπως όλοι μας.
Οι μέρες πέρασαν πολύ πιο γρήγορα από όσο το περίμενα, και η μέρα που θα ξεκινούσε το ταξίδι είχε φτάσει. Σε όλη αυτήν την πορεία δεν θα μπορούσε να λείπει ο άνθρωπος που με στηρίζει σε κάθε μαραθώνιο και σε κάθε τρέλα της στιγμής, ο Ντίνος, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που του το είπα, μπορεί να χάρηκε ακόμη πιο πολύ και από μένα.
Η μέρα που θα παίρναμε το αεροπλάνο για να πάμε στο Σικάγο είχε φτάσει. Κατευθυνόμαστε προς το αεροδρόμιο, για να περάσουμε τον έλεγχο και να επιβιβαστούμε μετά από λίγο. Το λίγο έγινε πολύ και τελικά μετά από μία μικρή ταλαιπωρία φτάσαμε στον προορισμό μας 1 ημέρα μετά, αντί για Πέμπτη, Παρασκευή βράδυ. Οκ, σκέφτομαι, δεν πειράζει, 2 μέρες στο Σικάγο… Δύο μέρες μόνο! Ας το ζήσουμε!
Στο ξενοδοχείο βρήκαμε και άλλους Ελληνες που έτρεχαν, και γενικά όπου και αν κοίταζες σε κάθε μεριά της πόλης έβλεπες δρομείς. 50.000 άνθρωποι εξάλλου ήταν οι συμμετέχοντες φέτος στον μαραθώνιο, από 120 χώρες και πολιτείες, οπότε όλη αυτή η μεγάλη πόλη είχε ένα γιορτινό-αθλητικό χαρακτήρα όλο το Σαββατοκύριακο.
Το Σάββατο ήταν η μοναδική και τελευταία μέρα που είχαμε για να μπορέσω να πάω στην έκθεση και να παραλάβω τη συμμετοχή μου. Το περίμενα πώς και πώς, καθώς είχα ακούσει τόσα για αυτήν.
Ξύπνησα λοιπόν από νωρίς κάνοντας ένα μικρό χαλαρό τρέξιμο μαζί με άλλους δρομείς, γυρίζοντας έτσι λίγο τις γειτονιές και τους δρόμους, και ετοιμαστήκαμε μετά για την έκθεση.
Η μέχρι τώρα εντύπωσή μου για την πόλη ήταν πως παρόλο που ήταν τα πάντα τεράστια με πολύ ψηλούς ουρανοξύστες, ήταν ταυτόχρονα και τόσο ζεστή και φιλόξενη (ίσως γιατί στο Σικάγο είχα και τη φίλη μου που επιτέλους είδα μετά από καιρό και μάλιστα γνώρισα και την 4 μηνών κορούλα της).
Φτάνοντας στην έκθεση είδαμε πάρα πολύ μεγάλο πλήθος να κατευθύνεται στο κέντρο των εγγραφών, με τους περισσότερους να σταματούν στον χώρο που είχε στήσει η Nike.
Λόγω του ότι ήταν η τελευταία μέρα της έκθεσης η αλήθεια είναι πως δεν προλάβαμε να δούμε πάρα πολλά, καθώς είχαμε στο μυαλό μας να μείνουμε λίγο, ώστε να έχουμε όλη την ημέρα μετά να εξερευνήσουμε την πόλη (εντωμεταξύ σε λίγες ώρες ήταν ο μαραθώνιος. Δεν πειράζει, είπαμε ότι θα το ζήσουμε!).
Ολη η μέρα κύλησε κλασικά με πολύ φαγητό, βόλτες στο φασόλι (που σαν σωστός τουρίστας λάτρεψα), το Navy pier και το river walk. Τέλος, εννοείται πως φάγαμε για το καλό τη μακαρονάδα μας, μαζί με μια μπύρα, ώστε να έχουμε εφόδια για την αυριανή γιορτή!
Κατά τις 22:00 κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο μας για να κοιμηθούμε όσο πιο νωρίς γίνεται, καθώς η εκκίνηση την επόμενη μέρα ήταν στις 07:30 για το γκρουπ μου, και έπρεπε να είμαστε εκεί από αρκετά νωρίς.
Δίνουμε λοιπόν ραντεβού Κυριακή πρωί στις 05:30 στο λόμπι του ξενοδοχείου και ξεκινάμε όλοι μαζί προς την εκκίνηση του αγώνα.
Ο καιρός ιδανικός, με λίγη περισσότερη υγρασία απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει, αλλά με θερμοκρασία που υποσχόταν πολλά ρεκόρ (όπως αποδείχτηκε και στο τέλος).
Φτάνουμε μετά από λίγο περπάτημα στην πύλη μας και χωριζόμαστε από τους ανθρώπους που είχαν έρθει να μας δουν, καθώς εμείς μπαίνουμε στο μέρος για να αφήσουμε τα πράγματά μας.
Τελευταίες αγκαλιές και ευχές για καλή επιτυχία και καλό τερματισμό, είναι αυτά που παίρνουμε μαζί μας για να ξεκινήσουμε θετικά και όμορφα το ταξίδι των 42.195μ. Στην εκκίνηση, κάνουμε την προθέρμανσή μας και βγάζουμε τις τελευταίες φωτογραφίες μας. Χαλαρώνουμε και σιγά σιγά έρχεται η ώρα να ξεκινήσουμε. Μουσική, ρολόι, τζελάκια, all set… 3,2,1 START!
Ο κόσμος που έτρεχε, πραγματικά σε παρακινούσε να φτάσεις στα άκρα, και εκεί είναι που πρέπει να συγκρατηθείς στον ρυθμό που έχεις δουλέψει στις προπονήσεις σου, και τον έχεις δικό σου.
Η διαδρομή και ο κόσμος που βρισκόταν έξω από τον αγώνα δημιουργούσαν ένα κλίμα που δεν έχω ξανανιώσει σε άλλη διοργάνωση.
Κανένα μέτρο της διαδρομής δεν υπήρξε που να μην έχει έστω κάποιον να σε ενθαρρύνει για να συνεχίσεις ακόμα πιο δυνατά. Σε αυτά τα 42,195 χιλιόμετρα περάσαμε από 29 γειτονιές του Chicago, μέσα από τις οποίες ήταν και η Greek Town.
Ολοι οι δρόμοι είχαν μια δική τους προσωπικότητα, και έδιναν ένα ξεχωριστό vibe σε κάθε μέτρο, οπότε είχε αρκετές εναλλαγές σε εικόνες. Σίγουρα αυτό που δεν μπορεί να πει κανείς που έτρεξε τον μαραθώνιο αυτόν είναι πως βαρέθηκε. Είτε ξεπέρασε τα όριά του είτε όχι.
Σε όλη τη διαδρομή είχα στο νου μου πως εκτός από τους εθελοντές και τους ανθρώπους που ήταν εκεί είτε έτρεχε κάποιος δικός τους είτε όχι, θα έβλεπα μέσα στο πλήθος και εγώ έναν δικό μου άνθρωπο, και αυτό το έκανε ακόμα πιο ενδιαφέρον για μένα.
Γιατί, τι πιο όμορφο να βλέπεις κάποιον να φωνάζει για σένα για να σε εμψυχώσει, και να νιώσεις έτσι απλά όλη αυτήν την ταλαιπωρία που περνάς σωματικά και ψυχικά να φεύγει έστω και στιγμιαία.
Τα πρώτα 30 χιλιόμετρα πήγαν λίγο πιο γρήγορα απ’ όσο είχα υπολογίσει, αλλά βαθιά μέσα μου ήθελα να πιεστώ, καθώς πότε θα ξαναείχα την ευκαιρία να βρεθώ σε έναν major μαραθώνιο, σκέφτηκα.
Δεν μπόρεσα σωματικά να το κρατήσω, για αυτό και από το 31ο χλμ. και μετά έκανα αρκετά διαλείμματα. Προσπάθησα να ξαναβρώ τον ρυθμό μου και να τον κρατήσω πολλές φορές, χωρίς να τα καταφέρω. Δεν πειράζει Μαρία, λέω (αυτή η κλασική συζήτηση που όλοι κάνουμε με τον εαυτό μας μέσα στη διαδρομή ήρθε και για μένα λίγο πιο νωρίς απ’ ο,τι την περίμενα) πάμε λίγο ακόμα. Λίγο ακόμα μέχρι το τέλος.
Αυτά τα 11 τελευταία χιλιόμετρα δεν τα θυμάμαι ιδιαίτερα, καθώς προσπαθούσα να βρω τον εαυτό μου για να συνεχίσω. Σίγουρα ήταν μία στιγμή που πιέστηκα πάρα πολύ και κατέβαλα κάθε δυνατή προσπάθεια, με τον κόσμο δίπλα μου να προσπαθεί να μου δώσει ενέργεια τόσο από εθελοντές όσο και από δρομείς που βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση με εμένα ή και όχι.
Συνεχίζω λοιπόν μετά από κάθε μικρό διάλειμμα που κάνω, και συνεχίζω, συνεχίζω μέχρι που βλέπω στο πλήθος την ελληνική σημαία να κυματίζει, και εκεί ξέρω πως πλέον είμαι κοντά στο τέλος, αφού θα μου δώσει ο Ντίνος τη σημαία και μαζί με αυτή, το τελευταίο boost για να τερματίσω δυνατή και χαρούμενη.
Κατευθύνομαι με όση δύναμη μου είχε απομείνει και παίρνω τη σημαία από τα χέρια του. Δεν ήταν όμως το μόνο που μου έδωσε εκείνη τη στιγμή, καθώς μου ζήτησε να γυρίσω και να πάρω και κάτι ακόμα. Το οποίο με άφησε άφωνη και σίγουρα είναι μια στιγμή που θα θυμόμαστε για πάντα.
Οσον αφορά τον αγώνα δρομικά, είμαι για ακόμα μία φορά χαρούμενη που τερμάτισα με χαμόγελο, γιατί για μένα αυτό ήταν είναι και θα είναι ο τελικός στόχος κάθε μαραθωνίου, και που έχω ανθρώπους που χαίρονται με πράγματα που με κάνουν χαρούμενη και τα στηρίζουν.
Σίγουρα είναι ένας αγώνας που θα μου μείνει αξέχαστος από πολλές απόψεις. Εμαθα πολλά για τον εαυτό μου και το πώς να μπορώ να διαχειριστώ ό,τι αναπάντεχο μπορεί να μου προκύψει.
Τέλος, ένα τεράστιο ευχαριστώ στη Rundome και τη Nike που μου έδωσαν αυτήν την ευκαιρία να βρεθώ σε αυτόν τον μαγικό προορισμό και να ολοκληρώσω τον πρώτο μου major μαραθώνιο.
Cheers to the next Marathons!
(με χαμόγελο πάντα)