Η Μαρούσα Φίκια ήταν η μοναδική γυναίκα ανάμεσα στους 13 Ελληνες που έλαβαν μέρος στον ορεινό υπερμαραθώνιο UTMB, απόστασης 170 χλμ. και υψομετρικής 10000μ., την περασμένη εβδομάδα στις Αλπεις.
Λίγες ημέρες μετά από την προσπάθειά της στην καρδιά των γαλλικών και ιταλικών βουνών, καταθέτει τις κυριότερες στιγμές, εικόνες και συναισθήματα από τον αγώνα της στο UTMB:
«Το ημερολόγιο δείχνει 20 Αυγούστου 2022. Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται 16 χρόνια από την ανάβασή μου στο Mont Blanc (4.810m). Φτάνω στο Chamonix της Γαλλίας. Αυτήν τη φορά για να συμμετάσχω στο UTMB (Ultra Trail Du Mont Blanc) 171 χλμ..
Οι μέρες κυλούν και το άγχος με κυριεύει, καθώς κολλάω γαστρεντερίτιδα, 6 μόλις μέρες πριν από τον αγώνα. Με κατάλληλη αγωγή και διατροφή, τα συμπτώματα υποχωρούν (μιάμιση μέρα πριν από την εκκίνηση). Ετσι, γεννιέται η ελπίδα ότι ίσως προλάβω να επανέλθω…
Παρασκευή 26 Αυγούστου. Τελευταίο τσεκ στον υποχρεωτικό εξοπλισμό και το drop bag. Ετοιμάζω ένα μεσημεριανό γεύμα (ζυμαρικά με ελαιόλαδο) και τρέχω να παραδώσω νωρίς το drop bag. Είμαι έτοιμη. Στέκομαι στην εκκίνηση. Αρχίζουν να καταφθάνουν δεκάδες αθλητές. Οι δεκάδες γίνονται εκατοντάδες και όσο περνά η ώρα, χιλιάδες.
Ο ουρανός σκοτεινιάζει και ξεκινάει η βροχή. Ευτυχώς σταματάει σύντομα. Τώρα στέκομαι πια κοντά στην αψίδα. Είμαι έτοιμη, ήρεμη, χωρίς άγχος, με το βλέμμα καρφωμένο στις βελόνες του Chamonix, που στέκουν σα βράχινοι γίγαντες στα 2.500μ. Το «Conquest of Paradise» του Βαγγέλη Παπαθανασίου αντηχεί σε ολόκληρη την πλατεία. Ο αγώνας ξεκινά!
Οι θεατές χιλιάδες. Χειροκροτήματα παντού, σαν όνειρο! Με σταθερό ρυθμό φτάνω στον 1ο σταθμό στο 7,9 χλμ. (Les Houches). Την προσοχή μου τραβά το σταματημένο τοπικό τρένο, το οποίο έχει σταματήσει, έχουν κατέβει οι επιβάτες και ο οδηγός (!) και χειροκροτούν τους αθλητές (στην Αθήνα, όταν κλείνουν οι δρόμοι για τον Μαραθώνιο, οι οδηγοί δυσανασχετούν).
Αμέσως μετά, η πρώτη ανηφόρα. Ανοίγω μπατόν και συγκρατημένα ξεκινώ να ανεβαίνω. Η ανηφόρα τελειώνει ξεκούραστα και κατηφορίζοντας, φτάνω στον 2ο σταθμό στο 21 χλμ. (St Gervais). Λίγη ζεστή σούπα, νερό και φεύγω. Νιώθω καλά, γεμάτη ενέργεια. Γλυκιά βραδιά, με ξάστερο ουρανό και άπνοια. Οι ώρες περνούν ευχάριστα και χωρίς να το καταλάβω ύστερα από 10 χλμ. φτάνω στον 3ο σταθμό στο 31 χλμ. (Les Contamines). Ζεστή σούπα, με έξτρα ρύζι, λίγη κόκα κόλα, ανεφοδιασμός σε νερό, αντιανεμικό και συνεχίζω.
Μετά από περίπου 4 χλμ. στο Notre Dame De la Gorge μας περιμένει μια έκπληξη! Ενα τούνελ χρωμάτων που αναβοσβήνει με τη συνοδεία μουσικής και για ακόμη μια φορά τα χειροκροτήματα μικρών – μεγάλων! Η ατμόσφαιρα φανταστική! Τρέχω στο σκοτάδι, ακολουθώντας την ειδική σηματοδότηση της διοργάνωσης. Ρίχνω μια ματιά στον ουρανό και η ξαστεριά με καθησυχάζει. Φτάνω στον 4ο σταθμό στο 39,7 χλμ. (La Balme). Οση ώρα τρώω και πίνω, παρατηρώ ένα τεράστιο φίδι από φακούς να ανηφορίζει μέσα στο σκοτάδι.
Φοράω αντιανεμικό παντελόνι και βγάζω πρόχειρα τα γάντια. Με αποφασιστικότητα εγκαταλείπω τον σταθμό και μπαίνω και εγώ στην ουρά του φιδιού. Ανεβαίνω σταθερά. Περνάω αθλητές που σταματούν μπροστά μου για διάφορους λόγους (νύστα, εμετός, εξάντληση, τουαλέτα, πόνος) και συνεχίζω. Αριστερά μου ακούγεται ένα ορμητικό ρέμα. Ψηλά αχνοφαίνονται λίγα αστέρια. Σβήνω τον φακό και ξανακοιτάω. Μαγεία!
Φτάνοντας στο ψηλότερο σημείο της ανηφόρας (2.433μ), φοράω τα γάντια και ξεκινάω να τρέχω την απότομη κατηφόρα που με οδηγεί στον 5ο σταθμό στο 50,3 χλμ. (Le Chapieux). Η ώρα κοντεύει 5:00. Ωρα για καφέ! Τρώω, ανεφοδιάζομαι με νερό, πίνω λίγο καφέ και ξεκινώ, βλέποντας τώρα τα χρονικά όρια των σταθμών απειλητικά.
Χαράζει. Κοιτάζω το ρολόι, κάνω υπολογισμούς και συνειδητοποιώ ότι έχω ρίξει πολύ τον ρυθμό μου. Ο ήλιος έχει ανέβει ψηλά, όταν φτάνω στα σύνορα Γαλλίας – Ιταλίας σε υψόμετρο 2.512μ. στο 60,9 χλμ. (Col De La Seigne). Φεύγω κι ακολουθώ το μονοπάτι που μας κατεβάζει για να μας ξανανεβάσει σε δεύτερο διάσελο με +200μ. Υ.Δ. (Col Des Pyramides Calcaires).
Από εκεί ξεκινά μια τεχνική κατηφόρα και ο αγώνας μου να προλάβω το χρονικό όριο στις 10:00 στο 68,1 χλμ. (Lac Combal). Η εξοικείωσή μου στο τεχνικό τερέν από τα προηγούμενα χρόνια σε διαδρομές του Mont Blanc θα παίξει καθοριστικό ρόλο.
Ετσι, φτάνω στον σταθμό 8 λεπτά πριν το κλείσιμο στις 10:00. Τρώω, πίνω και φεύγω με στόχο τώρα πια το χρονικό όριο του κεντρικού σταθμού στο Courmayer) στις 13:15 (80 χλμ.). Εχω στη διάθεσή μου 3 ώρες και 15 λεπτά.
Μετά από σκέψη, αποφασίζω ότι θα συνεχίσω τον αγώνα μόνο εάν φτάσω στο σταθμό πριν τις 13:00. Ο χρόνος δεν μου έκανε τη χάρη. Φτάνω στον κεντρικό σταθμό στο Courmayer στις 13:15. Ο αγώνας μου έχει τελειώσει. Φαίνεται τελικά, ότι η γαστρεντερίτιδα αποδυνάμωσε λίγο τον οργανισμό.
Καθώς απομακρύνομαι από τον σταθμό, με απενεργοποιημένο bib number, εικόνες γυρίζουν στο μυαλό μου. Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αυτόν τον αγώνα, το μισό UTMB (Chamonix-Courmayer 80 χλμ.), τον απόλαυσα πραγματικά. Για να είμαι ειλικρινής, ήταν ο ομορφότερος αγώνας της ζωής μου».
Διαβάστε ακόμα:
Κίλιαν Ζορνέτ: Στο 120ό χλμ. ήμουν σίγουρος ότι θα σταματήσω
Ενημέρωση του Atromitos Ultra Run για το 5 Hours (10 Σεπτεμβρίου 2022)
UTMB: Το στέμμα του 2022 ανήκει στην Αμερικανίδα Katie Schide
