Μόλις το μάθαμε χαρήκαμε σαν να τα καταφέραμε οι ίδιοι!
Σαν μικρά λαχανιασμένα πιτσιρίκια που κέρδισαν την κόντρα στην αλάνα!
Σπεύσαμε να συγχαρούμε τον ίδιο πρωτίστως αλλά και να το μοιραστούμε αμέσως μετά μαζί σας!
Τα χιλιόμετρα πολλά, οι ώρες περισσότερες, η θέληση απεριόριστη!
Τα λόγια του αμέσως μετά, μάς άνοιξαν παράθυρο στον ήλιο της αισιοδοξίας!
Σας τα μεταφέρουμε ακριβώς, να διαβάζονται όσες φορές θέλουμε
για να παίρνουμε κουράγιο και έμπνευση!
Κριστιάν Τσαντούλας. 25 Νοεμβρίου 2020
«The Road Between the 2 Towers» – 595 km
14 Μαραθώνιοι σε 24 ημέρες
«Προετοιμάζεσαι για τον πρώτο σου Μαραθώνιο στην κλασική διαδρομή εδώ και κάποιους μήνες.
Ο πρωταθλητής «παντός εδάφους» και φίλος Δημήτρης Θεοδωρακάκος, σου ετοιμάζει το εντατικό προπονητικό πρόγραμμα …και εσύ δεν έχεις παρά να πειθαρχήσεις και να θυμηθείς παλιές καλές εποχές. Που όμως είχαν μεγάλη χρονική διάρκεια και για να γυρίσω σε πρώτο ενικό πρόσωπο, τότε που ο Βαλκανιονίκης αθλητής της επιτραπέζιας αντισφαίρισης Κώστας Ιωαννίδης ήταν προπονητής μου, έχοντας περάσει μαζί άπειρες ώρες προπόνησης στο ρομπότ, στιγμές τεράστιας έντασης στους αγώνες και φυσικά ώρες χαράς και αγαλλίασης για τα μετάλλια που κατέκτησα στα πανελλήνια πρωταθλήματα σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες σαν αθλητής του Α.Σ. Πέρα Αθηνών!
Η λαίλαπα του Covid-19 έφερε τα πάνω κάτω παντού. Τηλεεργασία, τηλεδιάσκεψη, τηλεφεστιβάλ και μόνο τηλεμεταφορά δεν πετύχαμε!
Όμως το λεξικό πρόθεμα -τηλε- προσδιορίζει τη μεγάλη απόσταση. Και αφού ακυρώθηκαν τα πάντα, μία νέα μορφή δράσης γεννήθηκε. Οι virtual αγώνες!
Και ο καλός φίλος και συμφοιτητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο, Κώστας Δόλλας, ένας από τους στυλοβάτες του Αθλητικού Συλλόγου Πέρα Θεσσαλονίκης εμπνεύσθηκε κάτι που καταμετρείται σε 595 χιλιόμετρα!
Και γιατί αυτή η απόσταση; Μα τόσο απέχουν δύο πύργοι-σύμβολα! Ο Λευκός Πύργος και ο Πύργος του Γαλατά στην Κωνσταντινούπολη, στην αριστοκρατική και ελληνοκρατούμενη κάποτε συνοικία «Πέραν εν Συκαιές»!
Οι συναισθηματικοί δεσμοί αποτελούν κίνητρα ισχυρά, ο μεταπτυχιακός τίτλος «Άθληση και Ποιότητα Ζωής» επικροτεί, οι παγκόσμιες διακρίσεις με τα short films «Ultra Running» και «Running is a source of human liberation» γνέφουν καταφατικά και βέβαια η τετραετής συμβίωση με τη μαγική ατμόσφαιρα του Σπαρτάθλου λειτουργεί απολύτως καταλυτικά…
Ο ονειρικός εικονικός αγώνας αρχίζει την 1η Νοεμβρίου και πρέπει η δρομική συλλογή των 595 χιλιομέτρων να έχει ολοκληρωθεί σε εκατό ημέρες!
Συμμετέχοντας σαν video supporter για τον Δημήτρη Θεοδωρακάκο στον «Δρόμο των Αθανάτων», διάλεξα η πρώτη καταγραφή χιλιομέτρων μέσω της πιστοποίησης της εφαρμογής Strava, να έχει δυναμικό χαρακτήρα. Έτσι λοιπόν πέντε λεπτά μετά τα μεσάνυκτα στο ξεκίνημα του Νοέμβρη έγραψα το πρώτο δεκάρι με τον Ταΰγετο να φωτίζεται από την Πανσέληνο!
Την επομένη στο Αθλητικό Κέντρο Νεότητας Αγίου Κοσμά έκανα τα πρώτα μου 30 χιλιόμετρα. Και κάθε μέρα πιστός στην αποστολή, πότε στην ησυχία και την ασφάλεια των διαδρόμων του Αγίου Κοσμά και πότε στα όμορφα και πολύβουα σκηνικά στις μαρίνες Φλοίσβου και Αλίμου.
Και η δραστηριότητα να καταγράφεται στην εφαρμογή Strava και όλοι να βλέπουν την εξέλιξη του αγώνα και να επικροτούν με kudos!
Εμπλεκόμενος λοιπόν με το Strava έβλεπα κάτω-κάτω αντί για like το «κύντος». Λίγο κακόηχο, λίγο περίεργο. Είπα να το ψάξω λίγο και να τι βρήκα! Η αρχαιοελληνική λέξη κῦδος, που σημαίνει κλέος, δόξα, πολιτογραφήθηκε στο χώρο των πανεπιστημιακών της Αγγλίας το 1799 σαν kudos!
Και εδώ αρχίζουν και τα πιο ωραία. Αρχίζεις να ανακαλύπτεις και τις συναθλήτριες και τους συναθλητές. Αρκετοί οι πιο έμπειροι από εσένα, οι πιο γρήγοροι, οι πιο δυνατοί… Και τα μέρη που συνήθως τρέχουν. Και ο παγκόσμιος χάρτης ξεδιπλώνεται. Η Evelyn τρέχει στα πάρκα της Γουατεμάλα, η Stacey στα δάση του Καναδά στο Νησί του Πρίγκηπα Εδουάρδου, το καταπληκτικό ζευγάρι των απίθανων μαραθωνοδρόμων από τη Λάρισα, η Μαρία Σταμάτη και ο Αντώνης Γιώτας, που τους αισθάνομαι φίλους μου κι ας μην έχουμε συναντηθεί! Και η Cyndi από την Καλιφόρνια, ο Marc από το Βέλγιο, ή το τρομερό commando ο Ανδρέας της KFOR, της ειρηνευτικής δύναμης του ΝΑΤΟ στο Κόσσοβο, που έχει χαρτογραφήσει το στρατόπεδο εκατοντάδες φορές!
Και όμως δεν είναι αντίπαλοι, είναι συναθλητές με συναίσθημα, αξίες και ποιότητα…
Ο αγώνας είναι virtual, αλλά εσύ τους γνωρίζεις από τις φωτογραφίες …και τρέχεις δίπλα τους!
Και βέβαια μην ξεχνάμε ότι ένα μικρό πανέμορφο κοριτσάκι, η Αναστασία, δίνει τον δικό της αγώνα για ζωή… Αρκετοί από εμάς ήδη έχουμε ανταποκριθεί, αλλά θέλουμε και τη δική σας βοήθεια και ας μην είσαστε δρομείς. Δώστε χαρά σε εσάς, δώστε ζωή στη μικρή Αναστασία: https://www.supportanastasia.gr/
Ο καιρός περνάει, η απόσταση των δύο Πύργων όλο και μικραίνει, η κούραση αθροιστική, χωρίζεις τη δραστηριότητα σε δύο ημερήσια μέρη, αλλά στο τέλος χρειάζεσαι συναρμολόγηση…
Έγινες πρεσβευτής του δρομικού κινήματος και της χώρας σου στο SkyPixel 5th Anniversary Aerial Photo & Video Contest και θέλεις να ολοκληρώσεις τον Δρόμο μεταξύ των Δύο Πύργων με έναν δικό σου υπερμαραθώνιο…
Στις 24 Νοεμβρίου, 05:50 λίγο μετά τη Βάρκιζα, με τον φακό κεφαλής και τον αστερισμό του Ωρίωνα να έχει πλαγιάσει στα δυτικά, βάζεις πλώρη για το ακρωτήριο πέρα στο Σούνιο…
Η μεγάλη δική σου περιπέτεια ήδη ξεκίνησε. Γιλέκο με αντανακλαστικά, αφού δεν υπάρχουν αυτοκίνητα της οργάνωσης, αστυνομία, κοντρολέρς… Τρέχεις γιατί τα χιλιόμετρα είναι για σένα απίστευτα πολλά, αφού το ταξίδι είναι μετ’ επιστροφής… Και την παγωνιά της νύχτας τη διαδέχεται μία απίθανη φωτεινή μέρα.
Αγία Μαρίνα, Λαγονήσι, Σαρωνίδα, Μαύρο Λιθάρι, Παλαιά Φώκαια, Θυμάρι, Λεγρενά…
Η βραχονησίδα του Σαν Τζώρτζη και ο Πάτροκλος στα δεξιά σου …και επιτέλους το εμβληματικό Ιερό του Ποσειδώνα σε μαγνητίζει…
Αλλάζεις ρούχα, ο άνεμος δυναμώνει, η θάλασσα προς Μακρόνησο βράζει…
Ο γυρισμός έχει δυσκολέψει, μερικές φορές δεν μπορείς να τρυπήσεις από την ένταση του αέρα!
Οι υψομετρικές αξιόλογες όμως θέλεις να τερματίσεις. Η κατάσταση μετά την Ανάβυσσο γίνεται αφόρητη και άκρως επικίνδυνη με την παντελή έλλειψη κυκλοφοριακής παιδείας…
Είναι αδύνατον να καθίσω κάπου, γιατί αισθάνομαι ότι θα γίνω μέρος της φύσης εν είδει απολιθώματος. Τρέχω συνέχεια και στις ανηφόρες με σχετικά αργό τέμπο. Περνώ μέσα από τη στενή γαλαρία πριν τη Βάρκιζα, δίνοντας μάχη να πατήσω με το αριστερό στην άσφαλτο και με το δεξί να πατάω τρέχοντας στο βράχινο πρανές και το λεωφορείο-φυσούνα να με σφηνώνει…
Και λίγο μετά η τελευταία αγωνία. Τα χιλιόμετρα είναι 77(!), οι ώρες δέκα και ένα τέταρτο, …και πατάω το save στο Strava. Η επεξεργασία αργεί, η πίεση κορυφώνεται… Μήπως σβηστούν όλα; Και μετά συγκίνηση…
Κατάφερα να ολοκληρώσω πρώτος από μία μεγάλη ομάδα υπέροχων ανθρώπων 595 χιλιόμετρα, δηλαδή 14 μαραθωνίους σε 24 ημέρες, δηλαδή κατά μέσο όρο περισσότερο από έναν ημιμαραθώνιο ημερησίως!
Έχω μεγάλη εκτίμηση και σεβασμό στους συναθλητές μου, αλλά θα ήθελα να ευχαριστήσω ευκαιρίας δοθείσης τον αγαπημένο φίλο Γιώργο Κωτάκη εκεί στη Βαυαρία που ήταν το άγρυπνο μάτι, την ομάδα All Terrain Runners για την ηθική υποστήριξη και φυσικά τους γονείς μου για το 24ήμερο full supporting.
Επιγραμματικά να πω ότι έγινα πιο πλούσιος άνθρωπος…
Κ.Τ.
• Φωτογραφίες: Kristian Tsantoulas
