Η Μεταξία Μπερτζελέα ήταν η νικήτρια του 1ου Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας, το 1983. Η 64χρονη δρομέας διηγείται πώς βρέθηκε στον Μαραθώνιο.
«Ξεκίνησα να τρέχω επειδή εργαζόμουν και ήθελα να κάνω κάτι για την υγεία μου. Είχα την άσκηση στο DNA μου. Η αρχή έγινε στον Αγιο Κοσμά. Ημουν 19-20 ετών και δεν είχα ασχοληθεί νωρίτερα με τον αθλητισμό. Ο ένας γύρος έφερνε τον άλλον και κάποια στιγμή συνάντησα τον Γιώργο Ηλιόπουλο, τον αρχιπροπονητή του σταδίου.
Είχε προγραμματιστεί να γίνει ο πρώτος αγώνας 20 χλμ. του Αγίου Κοσμά, μια πάρα πολύ μεγάλη και σημαντική εκδήλωση για εκείνη την εποχή. Την οργάνωση είχε αναλάβει η Asics Tiger, για να προωθήσει τον μαζικό αθλητισμό.
Με πλησιάζει τότε ο κ. Ηλιόπουλος και μου λέει: «Δεν υπάρχει άλλη γυναίκα, θα ήθελα να προσπαθήσεις να τρέξεις στα είκοσι χιλιόμετρα». Δίστασα. Εκείνη την περίοδο έκανα 10-15 γύρους, το πολύ. Μου λέει ‘προσπάθησε, θα τα βγάλεις πέρα. Σε βλέπω, είσαι δυνατή. Αν τερματίσεις θα σου δώσω το μεγαλύτερο Κύπελλο. Ολος ο κόσμος θα σε θαυμάζει’.
Ηρθε, λοιπόν, η μέρα του αγώνα. Τότε, ξεκινάγαμε μέσα από τον Αγιο Κοσμά, κάναμε έναν κύκλο στο στίβο, βγαίναμε στην παραλιακή και φτάναμε μέχρι το Καβούρι. Μετά κάναμε μια στροφή και επιστρέφαμε από τον ίδιο δρόμο. Μία στροφή στο στάδιο και τερματισμός.
‘Τρέξε μέχρι το Καβούρι που θα αντέξεις’ με συμβούλεψε ο Ηλιόπουλος και μετά με παρότρυνε να συνεχίσω, έστω περπατώντας. Ετσι και έγινε. Ξεκινήσαμε, είχε πάρα πολύ κόσμο, μουσική, μια πολύ μεγάλη γιορτή. Είχε γίνει αρκετή διαφήμιση.
Στην επιστροφή από το Καβούρι έτρεχα δίπλα-δίπλα με δύο άντρες. Ημουν έτοιμη να λιποθυμήσω. ‘Είσαι η μοναδική γυναίκα, συνέχισε, συνέχισε’ μου έλεγαν. Τελικά τερμάτισα τρέχοντας. Μόλις μπήκα στον Άγιο Κοσμά, όλος ο κόσμος φώναζε ‘να μία γυναίκα’. Έγινε χαμός, μαζεύτηκαν όλοι γύρω μου.
Ο αγώνας είχε μεγάλη προβολή, ασχολήθηκαν μαζί μου οι εφημερίδες και τα περιοδικά».
Αυτό ήταν! Η σχέση της Μεταξίας Μπερτζελέα με τον αγωνιστικό δρομικό αθλητισμό σφραγίστηκε. Το επόμενο μικρό βήμα ήταν να βγει από την Αττική, και το πολύ μεγάλο, να τρέξει σε Μαραθώνιο.
«Μετά τον αγώνα στον Αγιο Κοσμά, γίναμε ένα μεγάλο παρεάκι. Πήρα θάρρος. Συναντιόμασταν με παλιούς μαραθωνοδρόμους, και βγαίναμε στην παραλιακή.
Αρχισα να τρέχω σε όλους τους αγώνες που γίνονταν στην Ελλάδα: τον Αρκάδιο Δρόμο, όπου ήμουν η πρώτη γυναίκα, στον Μπιζάνειο, στον Δρόμο Θυσίας στα Καλάβρυτα.
Και φτάνουμε στο κεφάλαιο ‘Μαραθώνιος’. Είχα τρέξει και πριν γίνει ο πρώτος Αυθεντικός, δηλαδή νωρίτερα από το 1983. Τότε γινόταν ο εμπορικός αγώνας. Το 1983 αποφάσισαν στο ΣΕΓΑΣ να διοργανώσουν έναν άλλο Μαραθώνιο, που θα έφερε το όνομα του Γρηγόρη Λαμπράκη.
Μου πρότειναν οι συναθλητές μου να τρέξουμε στον νέο Μαραθώνιο για να τιμήσουμε και τον Γρηγόρη Λαμπράκη. ‘Οπου αποφασίσετε εσείς’ τους είπα.
Ορίστηκε να γίνει την ίδια μέρα με τον εμπορικό. Ο ένας ξεκίνησε στις 08:30 και ο άλλος, αυτός που θα έτρεχα, στις 10:30. Η ζέστη ήταν τρομερή. Στο ύψος της Αγίας Παρασκευής, κάποιοι είχαν αρχίσει να λιποθυμούν. Καθώς έτρεχα, μου λέει κάποιος ‘Μεταξία, υπάρχει και άλλη γυναίκα στον αγώνα, είναι μπροστά από σένα’.
Η άλλη κοπέλα ήταν η Γεωργία Παπαναστασίου. Πιο έμπειρη και πιο γνωστή αθλήτρια. Ομως, λιποθύμησε έξω από το Παναθηναϊκό Στάδιο και βρέθηκα πρώτη.
Να πω την αλήθεια, στην Αγία Παρασκευή είχα κουραστεί και εγώ. Αισθανόμουν ότι είχα πάθει ηλίαση. Σκέφτηκα να εγκαταλείψω, να μπω στο ασθενοφόρο, αλλά δεν με άφησαν οι φίλοι μου που ήρθαν δίπλα μου. ‘Πέρασες όλα τα δύσκολα’ μου είπαν, ‘έφαγες όλη την κούραση, την ανηφόρα και θα εγκαταλείψεις στο ίσιωμα; Προσπάθησε να κόψεις, να χαλαρώσεις’. Έτσι και έκανα. Μετά έπιασα την κατηφόρα και έφυγα… βολίδα. Συνήλθα από το νερό που ήπια!
Συνέχισα, λοιπόν, και έφτασα πρώτη στον τερματισμό. Ηταν μια μέρα γιορτής, χαράς και τιμής για τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ!».
Η ιστορική πρώτη νίκη ήταν δική της, αν και τότε η Μεταξία Μπερτζελέα δεν είχε συνειδητοποιήσει τι είχε πετύχει…
«Δεν κατάλαβα ότι έγραφα ιστορία. Ετρεξα και το απόλαυσα, γιατί δεν με ενδιέφερε το χρονόμετρο.
Τότε τρέχαμε χωρίς άγχος, χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία. Εναν καφέ ήπιαμε με μπόλικη ζάχαρη πριν ξεκινήσουμε να τρέχουμε και λίγο νερό στη διαδρομή. Κυριαρχούσε η χαρά και ο αυθορμητισμός. Αυτός ήταν ο μαραθώνιος τότε».
Ο Μαραθώνιος του 1983 ήταν η κορύφωση, αλλά όχι το τέλος της αθλητικής καριέρας της Μεταξίας Μπερτζελέα:
«Συνέχισα να κάνω προπόνηση, τρεις-τέσσερις φορές την εβδομάδα, μολονότι εργαζόμουν.
Θυμάμαι, έβγαινα να τρέξω εκείνη την εποχή -μαζί με άντρες φυσικά, γιατί γυναίκες δεν υπήρχαν- και τα ελάχιστα αυτοκίνητα που περνούσαν, σταματούσαν και άκουγα τους οδηγούς να λένε στις γυναίκες τους ‘Να, κοίτα! εσύ ούτε καν περπατάς και άλλες τρέχουν’. Οι φίλοι μου καμάρωναν.
Ετρεξα σε άλλους 8 μαραθωνίους, περίπου τρεις κάθε χρόνο, και είχα και το πανελλήνιο ρεκόρ. Μετά έγινα μητέρα και σιγά-σιγά σταμάτησα λόγω έλλειψης χρόνου».
Ακόμα και όταν σταμάτησε το τρέξιμο, η Μεταξία Μπερτζελέα δεν μπόρεσε να… ξεφύγει από τον αθλητισμό. Και πώς να συμβεί αυτό όταν ο σύζυγός της ήταν και παραμένει ο παλιός πρωταθλητής του βάδην Χρήστος Καραγεώργος:
«Είμαστε αθλητική οικογένεια. Τα παιδιά μου τρέχουν επίσης, ο γιος μου έχει κάνει τρεις μαραθωνίους. Μακάρι να μπορούσα να ξαναέτρεχα σε Μαραθώνιο. Να σας πω, το σκέφτομαι.
Ξέρετε, ο Μαραθώνιος είναι το πιο δυνατό αγώνισμα, που σε βοηθά να αφήνεις στην άκρη τα προβλήματά σου. Αποκτάς δύναμη ψυχής, αυτοπεποίθηση, ξεπερνάς ό,τι αρνητικό μπορεί να υπάρχει στην ψυχή σου, στο μυαλό σου. Ο Μαραθώνιος με βοήθησε στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου.
Στον τερματισμό αισθάνεσαι ότι έχεις κατακτήσει τα πάντα, ότι είσαι ο πιο πλούσιος, ο πιο επιτυχημένος άνθρωπος στον κόσμο».
Η Μεταξία Μπερτζελέα συνέκρινε τον σημερινό Μαραθώνιο με εκείνον του χθες:
«Μου αρέσει τώρα που υπάρχει πολύς κόσμος, όλη αυτή η προετοιμασία. Νιώθω υπερηφάνεια που εκείνος ο πρώτος αγώνας εξελίχθηκε σε κάτι τόσο μεγάλο. Ομως, σε σχέση με το σήμερα, προτιμώ την παλιά εποχή. Τότε που είμασταν μια ωραία, δρομική παρέα».
Δείτε τη συνέντευξη της Μεταξίας Μπερτζελέα:
Πηγή: ΣΕΓΑΣ
