Η 5η στο πανελλήνιο πρωτάθλημα μαραθωνίου 2022 στην κατηγορία Γ45-49 (και 8η ανάμεσα σε 411 γυναίκες στην ίδια κατηγορία), Νίκη Ροδίτη, περιγράφει την εμπειρία πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον 39ο Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθήνας
14 Νοεμβρίου 2021: Καλλιμάρμαρο. Η ανακούφιση του τερματισμού αναμεμειγμένη με τη γλυκιά προσμονή του επόμενου τερματισμού ή καλύτερα της επόμενης αφετηρίας. Εκεί. Στον Μαραθώνα.
Από την επόμενη κιόλας στιγμή, 15 Νοεμβρίου του 2021, ξεκινάει το ταξίδι. Η προπόνηση. Οχι η σωματική. Εκείνη του μυαλού. Που έχει μαγευτεί από τον αγώνα αυτόν. Που φαντάζεται ότι φτάνει ξανά η στιγμή που το σώμα και το πνεύμα θα δοκιμαστούν γλυκά και τυραννικά, για να φτάσει στη λύτρωση: Την ίδια θέα, του Καλλιμάρμαρου.
Το ταξίδι
Είναι πολλά πράγματα ένας Μαραθώνιος. Οχι αυτός καθεαυτός ο αγώνας. Είναι η οικογένεια, η δουλειά, οι υποχρεώσεις και η προπόνηση, στριμωγμένη μέσα εκεί.
Είναι τόσο γνωστή η αγάπη μου για το τρέξιμο και ο «έρωτάς» μου για τον Αυθεντικό, που η στήριξη της οικογένειάς μου είναι μεγάλη.
Ποτέ δεν είδα αγγαρεία καμία μου προπόνηση. Κάθε διαλειμματική με την καθοδήγηση του Χριστόφορου Μερούση (τα λόγια περισσεύουν για αυτόν) είχε περαιτέρω ανάλυση και συζήτηση με τον Ηλία (σύζυγο).
Κάθε long run ήταν μια όμορφη μοναχική βόλτα, ξεκινώντας από την Πέτρα του Ομήρου, καταλήγοντας στα στενά του Κάμπου και εγώ να οραματίζομαι πάντα το Καλλιμάρμαρο.
11 Νοεμβρίου 2022: Με τις ευχές του συζύγου, των 3 παιδιών μου, της μαμάς και του μπαμπά, φεύγω από τη Χίο.
Και επιτέλους έρχεται η μέρα.
Με απερίγραπτη ευτυχία ξεκινάω το πρωί της 13ης Νοεμβρίου και φτάνω στον Μαραθώνα. Μόλις αντικρύζω την αψίδα της αφετηρίας, δάκρυα πλημμυρίζουν ανεξέλεγκτα τα μάτια μου. Επιτέλους.
Το γνωστό ραντεβού με τα παιδιά της Χίου κάτω από τη γέφυρα. Εκεί που σκέφτομαι ότι η οικογένειά μου είναι μακριά, αλλά εδώ έχω μια δεύτερη. Μερικές φωτογραφίες, ευχές ο ένας στον άλλον για καλό αγώνα και ραντεβού στο Καλλιμάρμαρο.
Το ζέσταμα, ο όρκος, η εκκίνηση και το πολυαναμενόμενο ταξίδι ξεκίνησε.
Τα πόδια ξεκινούν. Οι εικόνες με άντρες και γυναίκες να απλώνουν κλαδάκια ελιάς. Τα μικρά παιδιά, τα χεράκια τους, τα ακούσματα με τα ενθαρρυντικά σχόλια, είναι το σκηνικό που χαρακτηρίζει το πρώτο σκέλος του αγώνα. Η ευτυχία μου είναι απερίγραπτη. Πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει συνέχεια. Μια κλεφτή ματιά στο ρολόι και μια αστραπιαία σκέψη «κόψε λίγο, ο Χριστόφορος δεν θα ενέκρινε τον επιπόλαια γρήγορο ρυθμό και ο Ηλίας θα φωνάζει».
Στο μυαλό μου οι εικόνες και οι σκέψεις εναλλάσσονται. Στον Ηλία, που αγχωμένος δεν θα με παρακολουθεί από την εφαρμογή, αλλά θα ενημερώνεται τηλεφωνικά. Στα παιδιά μου, που θα αγωνιούν να με ακούσουν στον τερματισμό, στον Χριστόφορο και στην αδερφή μου, και σε όσους με περιμένουν στο Καλλιμάρμαρο.
Η ζέστη αρκετή. Κάπου στο 25o τα πόδια βαραίνουν. Στο 30ό παύει να με ενδιαφέρει ο χρόνος. Στόχος, μόνο ο τερματισμός. Oλο και πλησιάζω. Ενθουσιάζομαι στην ιδέα.
41o. Κατεβαίνω την Ηρώδου του Αττικού. Η προδιάθεση για κράμπες είναι πέρα για πέρα αισθητή. Μπαίνω Καλλιμάρμαρο. Από τη μία βιώνω την απόλυτη ευτυχία στη θέα της αψίδας του τερματισμού στα 100 μέτρα και από την άλλη ανατρέπονται όλα. Ανατρέπονται όλα μόλις 100 μέτρα πριν. Τα πόδια πετρώνουν κυριολεκτικά από τους πόνους και τις κράμπες, και υποχωρούν.
PLAN B. Κουνάω λίγο δάχτυλα χεριών και καρπούς και αποφασίζω: 100 μέτρα είναι, θα συρθώ βοηθώντας με τα χέρια. Την υλοποίηση της σκέψης διακόπτουν προς έκπληξή μου δύο άγνωστοι συναθλητές μου, και με μια ώθηση είμαι και πάλι όρθια.
Κάθε βήμα προς το τέρμα και μια οδύνη, συνοδευόμενη από απέραντη ευγνωμοσύνη από τους φίλους «πια» Αλεξάντρε και Μπόντι, που αψηφώντας τη δική τους κούραση, κόπο, χρόνο, με βοήθησαν, βιώνοντας στο έπακρο το ΕΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ, να φτάσω στο όνειρό μου νωρίτερα. Γιατί αργά ή γρήγορα, όρθια ή μπουσουλώντας, εγώ θα έφτανα.
13 Νοεμβρίου 2022: Καλλιμάρμαρο: Η ανακούφιση του τερματισμού αναμεμειγμένη με τη γλυκιά προσμονή του επόμενου τερματισμού ή καλύτερα της επόμενης αφετηρίας. Εκεί. Στον Μαραθώνα.
ΥΓ: ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ
Μια λέξη που τα λέει όλα.
Σε μια εποχή που στα πάντα γύρω μας ψάχνουμε μια αυθεντικότητα -στις αξίες, στους ανθρώπους, στις καταστάσεις- έρχεται αυτός ο αγώνας που από μόνος του χαρακτηρίζεται ως κάτι ιδιαίτερο και ταυτόχρονα τόσο συναρπαστικό.
* Αν θέλετε να μοιραστείτε και εσείς την εμπειρία σας από τον 39ο Αυθεντικό Μαραθώνιο, στείλτε μας το κείμενό σας στο info@irunmag.gr
Διαβάστε ακόμα:
Κώστας Γκελαούζος: «Θεέ μου, κάνε με να τερματίσω και δεν θα ξανατρέξω»
Μια αληθινή (;) ιστορία του μαραθωνίου
