Μαραθώνιος δεν είναι η μέρα του αγώνα. Μαραθώνιος είναι οι 3 μήνες προετοιμασίας, οι μικρές θυσίες, τα ξυπνήματα, οι μικροτραυματισμοί, οι προπονήσεις μετά τη δουλειά, η βροχή επί 32 χιλιόμετρα στο long run σου.
Είναι οι φίλοι και οι φίλες, τα ακουστικά σου, τα σορτς, τα τζελ, ο φούρνος στη Φιλοθέη, με την ταμία να μας ρωτάει μετά από 4-5 επισκέψεις «πως πάνε οι διαλειμματικές;». Είναι το πρόγραμμά σου σε χαρτί, αλλά και στο Garmin, είναι το δελτίο καιρού 15 μέρες πριν…
Είναι οι 5 φορές που δεν τα κατάφερες να σπάσεις το 4ωρο και η 6η φορά που ξέρεις ότι «το’ χεις», αλλά την Κλασική θα τη σεβαστείς σαν τη γυναίκα που αγαπάς. Μπορεί να σου πει «όχι» και πρέπει να το δεχτείς!
Αφετηρία! Ενα βουνό ολόκληρο με δρομείς διάσπαρτους για τσίσα. Τα τσισάκια του άγχους. Πολύβουο μελίσσι… Σιχαίνομαι αυτήν τη φράση, απλά ήθελα να την γράψω. Τρελαμένοι όλοι, χρώματα, αριθμοί, τα πράγματά μας στα φορτηγά. Χαιρετούρες, φιλιά, αγκαλιές. Ολοι έτοιμοι. «Τι block είσαι;»
Ρέω…ρέω μέσα στο ποτάμι των δρομέων. Είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος στο πλάνο μου. Εχω κάνει προετοιμασία για πρώτη φορά μετά από χρόνια με παρέα. Να κάνετε παρέα με τους ανθρώπους, κάνει καλό. Το είχα ξεχάσει! Ρέω λοιπόν και τρέχω με ρυθμό, φεύγω και ταυτόχρονα έρχομαι. Καλλιμάρμαρο αγάπη μου!
Ιερή η στιγμή που περνάμε από τον Τύμβο και από το άγαλμα του Λαμπράκη. Μεγάλη η συζήτηση για το τι τελικά αντιπροσωπεύει ο Μαραθώνιος. Sorry παίδες και κορασίδες. Αντιπροσωπεύει ό,τι θελήσει ο καθένας. Ενα τάμα προσωπικό, μια τρέλα, τους αρχαίους προγόνους μας, τον Λαμπράκη ή απλά ένα σπάσιμο του 4ώρου. Ισως και όλα αυτά μαζί!
Ανηφορίζουμε και έχω κλειδώσει στο 4ωρο. Με προσοχή στους σταθμούς με τα νερά! Γιατί πολλοί συναθλητές φτάνουν στα μπουκάλια και πίνουν χαλαροί λες και είναι σε μπαράκι. Τζελάκι, εναλλάξ με salt stick. Πρόγραμμα, ελάχιστε εαυτέ μου! Βλέπω την pacer του 3:59 και τη φτάνω. Αν τη χάσω το έχασα. Δεν τη χάνω, αλλά την προσπερνάω.
Θέλω περίπου 2 ώρες ακόμα, καθώς περνάω τον Ημιμαραθώνιο στην ώρα που έχω θέσει στόχο. Ατσαλώνω τον εαυτό μου. Ενα αεράκι φυσάει από πίσω και μου δίνει ανάσες δροσιάς. Το κάνω για μένα, για εσένα, για τα παιδιά μου. Για τους 3 μήνες προετοιμασίας. Το κάνω γιατί είμαι ζωντανός.
Ανηφόρας εγκώμιο. Αν βγάλεις αυτά τα καταραμένα ανηφορικά κομμάτια του Alex Pack και ένα δυο άλλα πιο βατά, κάτι θα καταφέρεις. Περνάω με το κεφάλι κάτω, κλειδώνω το βλέμμα στην άσφαλτο που φεύγει πίσω. «Μ’ αρέσει να βλέπω την άσπρη γραμμή που αφήνουνε πίσω τα αμάξια όταν τρέχουν». Χειροκροτήματα, φωνές, αστεία πανό. Τι όμορφοι που είστε θεατές μου καλοί…
Υστερία! Μην τσούζεις, μην τσούζεις καλό μου πόδι. Στην προετοιμασία πέρασα μια επική μυκητίαση, δωράκι από τα συνθετικά ρούχα και τον ιδρώτα. Πήρα 3 αλοιφές και μία αντιβίωση. Οπότε, όταν άρχισε να τσούζει στο 25 η περιοχή πίσω και κάτω από το αριστερό πόδι, τέλος πάντων, καταλάβατε… με έπιασε υστερία «όχι τώρα ρε γαμώτο». Τέλος πάντων, χάρη στα σφουγγάρια, δρόσιζα το πόδι μου και μόνο στο τέλος κατάλαβα πόσο είχε κοκκινίσει το σημείο.
Μπαίνω στο 32. Θεοί και Δαίμονες, έτρεξα στον ίδιο ρυθμό την ανηφόρα του Σταυρού! Καταλαβαίνω ότι αν δεν έχω κράμπες στο επόμενο χιλιόμετρο, θα τα καταφέρω. Αναγνώστες/τριες μου… ήταν η 6η φορά και είχα πια κουραστεί να προσπαθώ. Το ήθελα πολύ. Με πιάνει συγκίνηση, λέω «σοβαρέψου μάγκα».
Χαμός στην Αγία Παρασκευή, κόσμος, φίλοι, τι όμορφο! Στο 35 ο Γιάννης με περιμένει παραδοσιακά, γιατί όπως λέει «είσαι ο μόνος άνθρωπος που ξέρω να τρέχει Μαραθώνιο, δεν γίνεται να μην βγω να σε δω».
Αδειάζω σιγά, σιγά. Εχουν μουδιάσει τα χέρια μου και μια συνεχόμενη υποψία κράμπας πλανάται στον αέρα. Η κράμπα θα ήταν ολική. Παντού. Με τη μία. Η Γιάννα η pacer του 3:59 με πέρασε. Ημουν, όμως, βέβαιος ότι είμαι καλά στο χρόνο. Βλέπετε, είναι και αυτά τα 195 μέτρα που θες ένα λεπτάκι να τα τρέξεις, οπότε πρέπει να το θυμάσαι πάντα όταν πας για χρόνο και όχι για τη συμμετοχή.
Τελειώνει… τρέχω και την ανηφόρα στη γέφυρα της Μεσογείων και τη Φειδιππίδου. Ενα πράγμα επαναλάμβανα: «τώρα δεν υπάρχει επιστροφή». Κοίταζα το ρολόι μου και είχε κολλήσει στο 5.25, ένα τίμιο pace για εμένα. Ωπ! Πάλι ένα αεράκι από πίσω να δροσίζει.
Αντεξέ το! Δίπλα μου δρομείς περπατάνε. Τους σέβομαι απεριόριστα γιατί ξέρω πώς είναι να περπατάς στα τελευταία χιλιόμετρα. Βλέπω γνωστές φάτσες, αλλά δεν με βλέπουν και δεν αντέχω ούτε να χαιρετήσω. Ολυμπία, Καλλιρόη, Ματίνα, ακόμα και συ τοξικέ, παλιέ μου φίλε, που χαθήκανε οι τροχιές μας και καλά κάνανε.
Καλλιμάρμαρο. Ανατριχιάζω και που το γράφω. Σαν αγκαλιά με υποδέχεται, και μόνο εκεί πια ξεσπάω, μόνο εκεί αφήνω το προσωπικό μου χαλινάρι. Τα κατάφερα, τα καταφέραμε! Δεν κλαίω. Δεν έχω δάκρυα. 3:57:50 επισήμως! Τι υπέροχος αριθμός, τι υπέροχη μέρα! Οι άνθρωποί μου χαίρονται και το ξέρω γιατί παρακολουθούν την εφαρμογή.
Ισως το ξανακάνω, ίσως όχι (άρα θα το ξανακάνω για όσους με ξέρουν). Δεν σας κρύβω ότι αξίζει τον κόπο. Είναι ένα μακρύ ταξίδι, είναι όμορφο και το ταξίδι και ο προορισμός στον Μαραθώνιο. Δεν είμαι πια ο ίδιος. Να αγαπάτε. Ζούμε όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε.
Διαβάστε ακόμα:
Οι συντάκτες του iRun στον 39ο Αυθεντικό Μαραθώνιο: Μέλπω Παναγούλια
Οι συντάκτες του iRun στον 39ο Αυθεντικό Μαραθώνιο: Σάββας Σπανούδης
Οι συντάκτες του iRun στον 39ο Αυθεντικό Μαραθώνιο: Χαρά Λειβαδίτη
