Ξύπνησα 4 το χάραμα να φάω ένα καλό πρωινό που περιείχε: μία φέτα μαύρο ψωμί, ντομάτα, λίγο λιναρόσπορο και ασπράδια από 2 αυγά. Είχα αγοράσει ρούχα και ειδικές κάλτσες, τελικά αποφάσισα ότι τίποτα δεν θέλω να με ενοχλεί και έβαλα ρούχα δοκιμασμένα, πολυφορεμένα.
Ωρα 5.05, μπαίνω στο αυτοκίνητο του προπονητή μου με ένα πλατύ χαμόγελο.
«Ααα, ξανθιά, είσαι πολύ χαρούμενη, δεν ξέρεις τι σε περιμένει, για αυτό χαμογελάς έτσι»!
Γεγονός! Η άγνοια είναι καλύτερη κάποιες φορές. Φτάνουμε στα πούλμαν στο Σύνταγμα και μου λένε οι πιο έμπειροι, «τώρα θα δεις τη διαδρομή που έχεις να διανύσεις, τρέχοντας πίσω».
Φτάνουμε στον Μαραθώνα, μαζί με πλήθος κόσμου όλων των ηλικιών και διαφόρων εθνικοτήτων. Αυτός είναι ο αθλητισμός, ενώνει τους πάντες!
Βρήκα τη μέρα να ξεχάσω να πιώ καφέ και έπρεπε οπωσδήποτε να πιώ για να μην με πιάσει πονοκέφαλος. Αφού βρήκα και πήρα έναν μερακλίδικο ελληνικό, σε ένα καφέ στη μέση του πουθενά, κατευθυνθήκαμε σε ένα υψωματάκι όπου ήταν ένα εκκλησάκι του Αγίου Νεκταρίου και ξεκινήσαμε προετοιμασία για τη διαδρομή των 42.195 χλμ. Βαζελίνη μέσα από τις κάλτσες και σε σημεία που ακουμπάνε τα ρούχα πιο πολύ, για να μην κάνουμε πληγές.
Η μεγάλη στιγμή έφτασε και χωριστήκαμε στα μπλοκ μας. Αρχικά ήμουν στο 10, επειδή ήταν η πρώτη μου φορά, αλλά ευτυχώς μου δόθηκε η ευκαιρία να μπω στο 6. Εκεί, επιτέλους με κυρίευσε λίγο άγχος!
9.00 η ώρα, ξεκινά πανηγυρικά ο 39ος Μαραθώνιος, 1,2,3,4,5 και 6 έρχεται η δική μας στιγμή, 09:18. Είχα την τύχη να τρέχω με τον κ. Βασίλη, τον γιατρό που έχουμε στην ομάδα.
Ηταν τόσο υποστηρικτικός και πολύ πιο γρήγορος από εμένα. Περνάμε το πρώτο χλμ. και μου λέει, άντε Μέλπω, το φάγαμε το 1ο χλμ., άλλα 41,195 μας μείνανε!
Μετά από μιάμιση ώρα, ίσως και λιγότερο που μπόρεσα να κρατηθώ στον ίδιο χρόνο με τον κ. Βασίλη, συνέχισα στον δικό μου ρυθμό. Είχα διαρκώς στο μυαλό μου τις συμβουλές του προπονητή μου, «όταν κουράζεσαι, πήγαινε πιο αργά».
Η βοήθεια του κόσμου, που ήταν σε καίρια σημεία, Νέα Μάκρη, Παλλήνη, να μας εμψυχώνει. Ηταν πολύ σημαντική! Το διασκέδαζα απίστευτα, ήμουν κομμάτι ενός άθλου. Εχουμε μπροστά μας ανηφόρες, ούτε τις κατάλαβα, μόνο τον προπονητή μου είχα μες στο μυαλό μου: «Στις ανηφόρες ξεκουράσου, μην βιάζεσαι».
Ο ήλιος έκαιγε από πάνω μας, έπαιρνα το νερό τρέχοντας, λίγες γουλιές, το ίδιο και με τα ισοτονικά, μόνο γουλιές και 2 μικρά κομμάτια μπανάνα. Ευλαβικά, τηρούσα τις συμβουλές προπονητή μου, η χειρότερή του μαθήτρια, όπως έλεγε.
Φτάνουμε στη δύσκολη ανηφόρα του Σταυρού, είχα κάνει πιο δύσκολες τελικά, και όπως είπαμε, «ξεκουράζεσαι στην ανηφόρα, με αργό τρέξιμο».
Με τον ήλιο να καίει και τον ιδρώτα να τρέχει, τα μικρά κομματάκια μαύρο ψωμί με μπόλικο αλάτι που είχα στο τσαντάκι μου με βοήθησαν πολύ.
35ο χλμ., Αγία Παρασκευή. Εκεί αρχίζω να λιγοψυχώ, το δεξί μου πόδι με προδίδει. Ευτυχώς, σαν από μηχανής θεός, τα «πιτ», όπως τα έλεγα εγώ, τα σημεία που οι εθελοντές βοηθούσαν, ήταν δεξιά μου και μου έβαλαν σπρέι και τζελ, αυτό επαναλήφθηκε 3, 4 φορές.
Οι δυνάμεις μου αισθανόμουν να με προδίδουν, πάω πολύ αργά. Ο αδερφός μου, που με παρακολουθούσε από το κινητό, νόμιζε ότι περπάταγα. Οχι. Απλά πήγα πολύ αργά για να ανακτήσω δυνάμεις. Υπομονή Μέλπω, θέλει υπομονή! Το κάνεις για τα παιδιά σου, αν τα καταφέρεις εσύ, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο για αυτούς!
«Σκέψου ότι έχεις να δεις την αδερφή σου 20 χρόνια και σε περιμένει στον τερματισμό!». Κάτι τέτοια έλεγα στον εαυτό μου για να συνεχίσω, και πραγματικά από το 38ο χλμ. ξαναπαίρνω τα πάνω μου. Ο κόσμος είναι όλο και πιο εμψυχωτικός, ακούω γύρω μου να βαριανασαίνουν, νέα παιδιά να περπατάνε, να αποχωρούν.
«Λίγο ακόμα και τερματίσατε», φώναζε ο κόσμος και επιτέλους έρχεται η μεγάλη στιγμή, που στρίβω στην Ηρώδου Αττικού. Μπροστά μου αρχίζει να φαίνεται το Καλλιμάρμαρο. Είναι απερίγραπτα τα συναισθήματά μου! Τελευταίο χλμ., είμαι τρισευτυχισμένη!
Μπαίνω στο Καλλιμάρμαρο, τελευταία 195 μ.! Το δέος που αισθάνθηκα, η υπερηφάνεια ότι τα κατάφερα, η συγκίνηση, και μετά η πιο ωραία στιγμή, η φωνή της αδερφής μου στο πλήθος, «Μέλπω τερμάτισες, τα κατάφερες!». Και έπεσα στην αγκαλιά της, κλαίγοντας από χαρά και στην αγκαλιά του γιου μου και της κοπέλας του!
Εύχομαι όλα τα παιδιά του κόσμου να αθλούνται, γιατί ο αθλητισμός τα κρατάει μακριά από τις εξαρτήσεις!
Ενα μεγάλο ευχαριστώ στον καλύτερο προπονητή που υπάρχει, τον Κώστα Παρασκευόπουλο, ο οποίος έκανε χρόνο 3.16. Ακουγα να τρέχουν 42 χλμ. και έλεγα για ποιον λόγο το κάνουν; Τρελοί είναι; Και τρεις μήνες πριν, αποφασίζω να τρέξω στον Μαραθώνιο, κάνοντας μόνο 2 μήνες σκληρή προπόνηση. Και βέβαια, κάνοντας το πιο σημαντικό, να κόψω το τσιγάρο. Ολα αυτά τα οφείλω σε αυτόν τον άνθρωπο!
«Τέλος», είπα την ίδια μέρα του Μαραθωνίου, όταν είχαν τελειώσει όλα και έβγαινα από το ζαχαροπλαστείο με κουτιά γλυκά που δεν πρόλαβαν να βγουν από το κουτί, κόντεψα να φάω και το κουτί μετά από στέρηση μηνών. Είπα λοιπόν «φτάνει ένας Μαραθώνιος», και μου λέει η φίλη μου η Μίνα, «Του χρόνου είναι 40 χρόνια Μαραθώνιος, επέτειος, θα γίνει μεγάλη γιορτή». Και όπως έχω ξαναπεί, επειδή μου αρέσουν οι γιορτές και τα γλέντια…
Πρώτα ο Θεός να με έχει καλά, ραντεβού στο Καλλιμάρμαρο σε 361 ημέρες. Μην λείψει κανείς!
Διαβάστε ακόμα:
Οι συντάκτες του iRun στον 39ο Αυθεντικό Μαραθώνιο: Χαρά Λειβαδίτη
Οι συντάκτες του iRun στον 39ο Αυθεντικό Μαραθώνιο: Σάββας Σπανούδης
