Αυτός ήταν ο 5ος τερματισμός μου στην κλασική διαδρομή, αλλά και η τρίτη φορά που έγινα τα πόδια για να τερματίσει στο Καλλιμάρμαρο όχι ένα, αλλά τρία παιδιά με σπάνιες αρετές!
Συνοδοιπόροι σε αυτήν τη διαδρομή οι Δρομείς Ελπίδας, δρομείς με ενσυναίσθηση, δρομείς με πίστη και θέληση για το ακατόρθωτο!
Ενα απολαυστικό ταξίδι 42 χιλιομέτρων και 6 ωρών μπορεί όντως να ακούγεται κουραστικό, αλλά ήταν συνάμα και απολαυστικό!
Γραμμή εκκίνησης 9ο block, μπλοκ AMEA, και κάπου εκεί μια ακτίνα ελπίδας ότι ο κόσμος τελικά έχει αρχίσει να αλλάζει, όταν αντικρίζεις όλο και περισσότερα άτομα με αμαξίδια που μέχρι χθες έμεναν στο περιθώριο του αθλητισμού και όχι μόνο, να λαμβάνουν μέρος.
Ξεκινήσαμε! Μια διαδρομή συναρπαστική, γεμάτη γέλιο, πειράγματα, μουσική και αποθέωση από τον καταπληκτικό κόσμο, μόλις αντίκρυζαν τα αμαξίδια!
Οι εθελοντές, για ακόμα μια φορά, μοναδικοί! Παλιές καραβάνες έμπειρων εθελοντών, αλλά και πάρα πολλά νέα παιδιά, ήταν εκεί επειδή το γούσταραν πραγματικά και με τη θετική ενέργεια και τη ζωντάνια τους έδιναν παλμό σε όλη τη διαδρομή!
Σε έναν σταθμό που μοίραζαν σοκολατένιες μπάρες ήρθε ένας πιτσιρικάς και άδειασε ένα κουτί πάνω σε ένα αμαξιδιο! «Για να γλυκαθούν τα παιδιά και εσείς», μας φώναξε!
Σταματήσαμε πολλές φορές για να ξεμουδιάσουν τα παιδιά, να φάνε, να πιουν, να κάνουν την ανάγκη τους. Να μιλήσουμε σε φίλους, να φωτογραφηθούμε με το πρότυπο όλων, τον κ. Πρασσά. Μια διαδρομή στην οποία δεν υπήρχαν ρολόγια και pace.
Πότε ο ένας δίπλα στον άλλον, πότε σε σχήμα βέλους, όπως έλεγε ο Γιάννης, αλλά πάντα μαζί, ξεκινήσαμε και τερματίσαμε στο Καλλιμάρμαρο. Γιατί αυτή είναι η ιδεολογία της ομάδας. Δεν αφήνουμε κανέναν πίσω!
Εγώ σε ρόλο κάμεραμαν και φωτογράφου, αποθανάτιζα αυτές τις μοναδικές στιγμές! Τον Δημήτρη να τραγουδά και να χαιρετά όλον τον κόσμο, τον Γιάννη να μας στοιχίζει και να μας βάζει σε τάξη, και τον άλλο Γιάννη να μοιράζει χαμόγελα από όπου και αν περάσαμε!
Πήρα το αμαξίδιο μετά από το 30ό χιλιόμετρο περίπου. Προετοιμασία μαραθωνίου μηδέν λόγω υποχρεώσεων, αλλά με έναν περίεργο τρόπο τα πόδια έβγαλαν φτερά μέχρι το τέλος!
Μια στάση στον δρομέα για την καθιερωμένη φωτογραφία και φύγαμε για Ηρώδου Αττικού. Η ώρα περασμένη, ο κόσμος είχε αρχίσει να αραιώνει. Ηταν εκεί οι οικογένειες των παιδιών, μέλη της ομάδας, φίλοι και συγγενείς! Εναν χαμό από μόνοι τους έκαναν, πραγματικά. Μπήκαμε στο στάδιο. Ενα στάδιο όρθιο να χειροκροτεί όταν αυτά τα παιδιά στάθηκαν όρθια και πέρασαν τη γραμμή τερματισμού.
Η ψυχή μου γεμάτη συναισθήματα. Ευγνωμοσύνη που αξιώθηκα και φέτος να τερματίσω στον Μαραθώνιο, περηφάνια που όλα πήγαν περίφημα, χαρά και απεριόριστη αγάπη για αυτό που κάνω. Βλέπω τους συναθλητές μου, κορίτσια και παλικάρια δυο μέτρα να βουρκώνουν και με ένα νεύμα να τους λέω, ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ.
Οι γονείς των παιδιών, αχ αυτοί οι γονείς, ήρωες πραγματικοί. Δεν ξέρω αν αυτοί πρέπει να ευχαριστούν εμάς ή εμείς εκείνους για την εμπιστοσύνη που μας δείχνουν.
Αξίζει πραγματικά να διαθέσεις έναν αγώνα σου για έναν σκοπό. Ειδικά όταν πρόκειται να κάνεις κάποιον άνθρωπο να αισθανθεί όμορφα.
Διαβάστε ακόμα:
Κώστας Γκελαούζος: «Θεέ μου, κάνε με να τερματίσω και δεν θα ξανατρέξω»
Μια αληθινή (;) ιστορία του μαραθωνίου
Βασιλική Κωνσταντινοπούλου: «Κουρασμένη, αλλά ευτυχισμένη!»
