Ο Δημήτρης Δημητρίου, η αγνή αυτή ανθρώπινη ψυχή, που θαρρώ, ότι ταιριάζει καλύτερα στο πράσινο της φύσης και στον αέρα των βουνών, μας έστειλε σήμερα τις πρώτες φωτογραφίες του που βλέπετε εδώ, από την πρώτη μέρα του εγχειρήματός του, «Peloponnisus Lizard Ultra Tour», όπως το έχει ονομάσει…
- του Αργύρη Κριθαρούλα
Για να διευκρινίσω: Ο Δημήτρης, -“Σαύρα” θέλει να τον αποκαλούν οι φίλοι του, γιατί το βαφτιστικό όνομα που σου δίνουν μου εξήγησε, δεν δηλώνει κάτι από την προσωπικότητα του ανθρώπου και τα βιώματά του- δεν είναι από εκείνους που θα βγάλουν εκατό φωτογραφίες, όσο μοναδικά και αν είναι τα μέρη που θα περάσει. Θα τα απολαύσει όμως και θα τα ζήσει! Οπότε μην περιμένετε πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Άλλο είναι το νόημα της περιπέτειάς του. Δεν θα “κρύψει” την ομορφιά των βουνών για να παρουσιάσει τη φάτσα του, μία φιλτραρισμένη σέλφι… Αυτός είναι όμως ο Σαύρας, όπως τον έχω γνωρίσει, ταπεινός και με βαθύτερη κοσμοθεωρία.
Με πραγματικό ενδιαφέρον για την προσπάθειά του και αδελφική διάθεση, τον συνόδευσα στην εκκίνησή του από τον Ισθμό της Κορίνθου, τα μεσάνυχτα της Δευτέρας της 1ης του Ιούνη. Με ειλικρίνεια και ευγένεια του ζήτησα, αν θα ήθελε, να βγάλουμε κάποιες φωτογραφίες του εξοπλισμού που θα κουβαλούσε μαζί του και ένα ερασιτεχνικό βίντεο όπου θα απευθύνει προς εσάς το μήνυμά του και τον σκοπό του ULTRA εγχειρήματός του. Τα είδατε, οι περισσότεροι που μας ακολουθείτε από τη σελίδα του iRunmag και μάλιστα εντυπωσιάστηκε όταν στα πρώτα χιλιόμετρα έξω από την Κόρινθο του μετέφερα πόσοι πολλοί φίλοι του iRun του στείλατε ευχές για καλή επιτυχία και καλή δύναμη.
Είναι περιττό να περιγράψω την προσωπική μου εμπειρία -όσο και αν για μένα ήταν σημαντική- ακολουθώντας τον ως το Κιάτο, στα πρώτα 30 χιλιόμετρα της διαδρομής του. Μόνο όσοι άντεξαν να δουν τα σκοτεινά και κουνημένα μου βίντεο αυτού του ελάχιστου τμήματος της μεγάλης διαδρομής, ίσως καταλάβουν τη συγκίνηση και τη λαχτάρα μου να σταθώ δίπλα του… Έστω και για τόσο λίγο… Στις 3.00 τα ξημερώματα της Δευτέρας, όμως, έπρεπε να τον αφήσω να συνεχίσει την πορεία του προς τη Μικρή Ζήρεια, “ελευθερώνοντάς” τον από την παρουσία μου…
Το ιδεολογικό πλαίσιο, λοιπόν, έχει σημασία να κατανοήσουμε και αυτό προσδοκά να διατρανώσει με το εγχείρημά του ο Κύπριος δρομέας ορεινών υπεραποστάσεων. Αυτό της προστασίας των βουνών, των κορυφών τους και των πουλιών που πετούν ψηλά σε αυτές. Όπως μου είπε, τρέχοντας πλάι του στο Περιγιάλι Κορινθίας, υπό τον ήχο των κυμάτων της φουρτουνιασμένης θάλασσας του Κορινθιακού…
«Ό,τι είναι να γίνει, πρέπει να γίνει τώρα, να αντισταθούμε, διαφορετικά η ζημιά θα είναι ανεπανόρθωτη, σε σημεία αρχέγονα. Πέρα από την αισθητική καταστροφή του φυσικού τοπίου, θα διαλυθούν βιότοποι, θα εξοντωθούν ζώα, πουλιά και βιοποικιλότητες. Και ένα βουνό να σώσουμε, μία κορφή, είναι σημαντικό…».
Στις κορυφές της Ζήρειας προς την Γκούρα
Αφήνοντάς τον λοιπόν στον κόμβο του Κιάτου, “ήσυχο”, να συνεχίσει για τα επόμενα 30 χιλιόμετρα τη μοναχική διαδρομή του προς το επόμενο ενδιάμεσο σημείο, το Κεφαλάρι, στα 800μ. στα ριζά της Ζήρειας, έχασα τα ίχνη του. Εγώ επέστρεψα πεζός αλλά πλούσιος συναισθημάτων, στο Κοκκώνι, όπου είχα παρατήσει το αυτοκίνητο για να συντρέξω μαζί του, και εκείνος συνέχισε τρέχοντας ανηφορικά προς τα υψίπεδα της Ζήρειας. Ο αποχαιρετισμός μας ήταν ένα θερμό “Να προσέχεις!” εκατέρωθεν…
Η συνέχεια της πορείας του είναι χαραγμένη μόνο στη μνήμη του Δημήτρη, και σεβόμενος την επιθυμία του, περίμενα εναγωνίως την επόμενη ενημέρωση από τον ίδιο, όταν θα κατάφερνε να ανοίξει το κινητό του τηλέφωνο. Να σημειώσω εδώ, ότι είχε αποφασίσει να το έχει μαζί του για την ασφάλεια της επικοινωνίας σε ώρα ανάγκης πρωτίστως και δευτερευόντως για να ενημερώνει για τη διαδρομή του, αλλά θα το χρησιμοποιούσε όπως και να ‘χει με μεγάλη φειδώ.
Η Δευτέρα πέρασε για μένα στα πλαίσια της καθημερινότητας, ενώ σκεφτόμουν ανά τακτά διαστήματα το φίλο μας, πώς θα διασχίζει τους Κορινθιακούς αμπελώνες, τον περιμετρικό δρόμο της μυθικής Στυμφαλίας, απορώντας πότε θα ξαποστάσει στη λιθόστρωτη πλατεία του Αγίου Δημητρίου στο Κεφαλάρι και στον θεόρατο πλάτανο που βρίσκεται εκεί από το 1875 νομίζω. Ο άστατος καιρός στη χώρα, για Ιούνη, με ανησύχησε και σκεφτόμουν αν η απλή νιτσεράδα που κουβαλάει ο Δημήτρης στο μικρό σακίδιό του θα τον προστατεύσει από μια γερή νεροποντή, και για πόσο… «Είναι ”σκύλος”, δεν έχει ανάγκη» μου είπε ο Σπύρος για να με καθησυχάσει, αλλά εγώ δεν ηρέμησα…
Κάποια στιγμή, ευτυχώς, ήρθε ένα ενδιαφέρον μήνυμα από κάποιον καινούριο φίλο, τον οποίο άγγιξε η προσπάθεια του Δημήτρη, και θέλει να στηρίξει με τις δυνάμεις του το εγχείρημα. Ωραία ιδέα, που εύχομαι να καταστεί εφικτό να υλοποιηθεί. Και η πρώτη μέρα πέρασε κάπως έτσι, αφήνοντας ένα βραδινό μήνυμα στο κινητό του «Δημήτρη, όλα καλά; Τι νέα; Πού έχεις φτάσει;».
Σήμερα το πρωί της Τρίτης 2 Ιουνίου, έφτασαν λακωνικά, τα πρώτα νέα από τον Δημήτρη!
Αφού πέρασε από το Κεφαλάρι, πήρε το χωματόδρομο που οδηγεί σ’ ένα δασικό μονοπάτι, για να φτάσει μετά από 11 περίπου χιλιόμετρα, στις 9:30 το πρωί της Δευτέρας, στη Μικρή Ζήρεια, διασχίζοντας το διάσελο των δύο κορυφών της, Ντουσιά (2.086 μ.) και Χιόνι (2.117 μ.). Σειρά είχε μετά η κορυφή της Μεγάλης Ζήρειας.
Ακολουθώντας ένα αραιά σηματοδοτημένο μονοπάτι και ανεβοκατεβαίνοντας τα οροπέδια, κατευθύνθηκε προς την κοιλάδα της Φλαμπουρίτσας στα 1.400 μέτρα, μέχρι τις 11.00 το πρωί. Συνέχισε, αλλά στις 5.00 τον πιάνει η κακοκαιρία που δυσκολεύει την πορεία του. Αυτό που μάθαμε είναι ότι τελικά βρήκε καταφύγιο σε μια στάνη, όπου και διανυκτέρευσε, έφαγε τη βρώμη του με κανέλα για να δυναμώσει και στέγνωσε τα ρούχα του.
Φ.1: Στις 9 το πρωί της Δευτέρας από Ζήρεια προς Χελμό Φ.2: Μία ώρα μετά, πάνω από την Γκούρα
«8:55 Τώρα είμαι στη Μεγάλη Ζήρεια, στην κορυφή», μου γράφει, στα 2.376 μέτρα υψόμετρο σάς θυμίζω! Τα σύννεφα δεν φτάνουνε εδώ, όπως βλέπετε στη φωτογραφία που μας έστειλε! Τον φαντάζομαι να έχει ανοίξει τα χέρια του θέλοντας να τα αγκαλιάσει! Αφήνει το Σημείο, την ψηλότερη κορυφή της Ζήρειας για να κατευθυνθεί στην Γκούρα, το “μπαλκόνι” της ορεινής Κορινθίας, που λες και σκαρφάλωσε στις πλαγιές της Ζήρειας για ν’ ατενίζει απρόσκοπτα την εντυπωσιακή θέα: το οροπέδιο του Φενεού, στεφανωμένο από τα πυκνά δασώδη βουνά, ως τις κορφές του Χελμού. Το επόμενο ψηλότερο σημείο της διαδομής του «Lizard Ultra Tour».
11.03 το πρωί, από το κεφαλοχώρι της Γκούρας, έφτασαν οι φωτογραφίες του Δημήτρη και όσες πληροφορίες διαβάζετε, ένεκα σύνδεσης ίντερνετ! «Τώρα είμαι στην Γκούρα, όλα καλά». Μια φωτογραφία του από την πλακόστρωτη πλατεία με φόντο την επιβλητική πετρόχτιστη εκκλησία των Ταξιαρχών ως σκηνικό και λίγα λόγια για να προλάβει να ανεφοδιαστεί με τις τροφές που θέλει από ένα τοπικό κατάστημα.
Λίγα λεπτά αργότερα, μου ζητάει κάποιες πληροφορίες για τον καιρό στη Λίμνη Δόξα και τον Χελμό και καταλαβαίνω ότι αδημονεί να συνεχίσει… Προλαβαίνω να τα στείλω, όπως και την πληροφορία για την ιδέα που ανέφερα παραπάνω, όταν ξαφνικά το σήμα του χάνεται. Έφυγε τρέχοντας σκέφτηκα…
Τον φαντάζομαι να περνά αγέρωχος από το πανέμορφο “ελβετικό” σκηνικό της Λίμνης Δόξας, στον Αρχαίο Φενεό Κορινθίας και να κόβει με ορμή προς Ντουρντουβάνα, όπως τα ελεύθερα άλογα που αν είσαι τυχερός θα συναντήσεις, σε αυτό το υπέροχο τοπίο. Η αντανάκλαση των βουνοκορφών του Χελμού στα ήρεμα νερά της Λίμνης σίγουρα θα τον εμψυχώνει και εγώ νοερά του εύχομαι με το καλό να κατακτήσει και αυτές…
– Το αξιακό τρίπτυχο της προσπάθειας του Δημήτρη Δημητρίου:
Φυτοφαγία – Πεζοπορία – Ελευθερία!
