Ο Θωμάς Πουρλίδας, συλλέκτης εντυπωσιακών εμπειριών από τα βουνά του κόσμου, μετά τον αγώνα του στη Νότια Αφρική, ταξίδεψε στη μακρινή Μαλαισία για την επόμενη ultra-trail περιπέτειά του, στο Malaysia Ultra-Trail της σειράς αγώνων του UTMB.
Μέσα από τις αγωνιστικές του προσπάθειες, ο 44χρονος δρομέας υπεραποστάσεων συνεχίζει να ζει μοναδικές εμπειρίες, μόνιμα συνδεδεμένος με την φύση, και μας εμπνέει αφήνοντας ένα θετικό κοινωνικό αποτύπωμα, καθώς το σύνολο τον οικονομικών χορηγιών του, δίνεται εξ ολοκλήρου για καλό σκοπό.
Στον συγκεκριμένο αγώνα του “Malaysia Ultra-Trail” απόστασης 51 km με +2800μ. υψομετρικής διαφοράς, ο Θωμάς κλήθηκε να αντιμετωπίσει τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες που έπληξαν την περιοχή του Περάκ, καθώς και τις μεγάλες δυσκολίες μέχρι τον τερματισμό του. Ας δούμε πώς περιγράφει ο ίδιος την εμπειρία του από τον αγώνα στη χερσόνησο της Νοτιοανατολικής Ασίας:
«Just a Finisher… κάποια στιγμή θα γινόταν και αυτό! Ο αγωνιστικός μου στόχος στο Malaysia Ultra-Trail χάθηκε, με το ξεκίνημα του αγώνα! Έντονες στομαχικές διαταραχές, αφυδάτωση, άδειασα από ενέργεια με τη ζούγκλα και τις καιρικές συνθήκες να με καταπίνουνε, μόλις πριν το 10ο χλμ.
Τα ζόρια στις προπονήσεις που έκανα εδώ, ήταν το σημάδι για αυτό που ακολούθησε. Έφτασα στο 1ο σταθμό σε άθλια κατάσταση και αντιλήφθηκα, πως δεν έχω κάτι να προσδοκώ αγωνιστικά, αλλά πήρα την απόφαση να συνεχίσω περπατώντας βασανιστικά όλη την διαδρομή! Έφτασα κατάκοπος στον 2ο σταθμό (20ό χλμ) σε κάκιστη κατάσταση, και με την βοήθεια των εθελοντών κρατήθηκα όρθιος καθώς παρέπαια. Με ρώτησαν εάν… έχω ξανακάνει αγώνα 55χλμ και τους είπα ότι είναι ο πρώτος μου αγώνας σε τέτοιο περιβάλλον… τι άλλο να έλεγα… ποιος θα με πίστευε στην κατάσταση που ήμουν!».
Θωμάς Πουρλίδας: «Θα είναι δύσκολο, σκληρό, αλλά είμαι έτοιμος να ζήσω κάθε στιγμή» (vid)
«Μέσα σε όλα τα “ωραία” που μου είχαν συμβεί, είχα συμπτώματα θερμοπληξίας, όμως δεν ήμουν και ο μοναδικός. Έγινε μια νύξη για εγκατάλειψη αλλά ζήτησα χρόνο να ξεκουραστώ, ήπια υγρά, έφαγα καρπούζι, ήταν το μοναδικό που ήθελα, από μια ποικιλία φαγητών που δεν άντεχα ούτε να τα βλέπω και σταδιακά ένιωσα καλύτερα, τόσο όσο για να συνεχίσω την πορεία μου μέχρι το τέλος.
Με την ατμόσφαιρα να καταπίνει τα λιγοστά αποθέματα ενέργειάς μου και με στόχο τους επόμενους σταθμούς, ξεκίνησε η καταιγίδα.
Επί ένα 2ωρο έριξε όσο νερό δεν έχω δει στην ζωή μου, ήταν απίστευτο! Δεν χρησιμοποίησα ούτε το αδιάβροχο, ήμουν ήδη μούσκεμα από την εκκίνηση και συνέχισα έτσι και δεν το κρύβω, ότι ήταν η πιο ωραία στιγμή του αγώνα μου, εάν και με τόση λάσπη στα μονοπάτια δεν μπορούσαμε να σταθούμε όρθιοι.
Συνέχισα με πολλά σκαμπανεβασματα, μεταξύ, αργού και εξωφρενικά αργού ρυθμού, τίποτα δεν πήγαινε, απλά έκανα υπομονή και προσπάθησα να κρατήσω το ηθικό μου όταν με περνούσαν σαν σταματημένο, ακόμα και οι αθλητές των 100km που είχαν ήδη ένα 7ωρο περισσότερο από εμένα στα πόδια τους!».
«Αναμφίβολα ήταν η χειρότερη εμφάνισή μου ever, δεν έχω τερματίσει ποτέ στην 59η θέση, σε αγώνα τέτοιου επιπέδου, όντας στην 15η θέση στο ranking των αθλητών που συμμετείχαν, όπως δημοσίευσε η διοργάνωση πριν τον αγώνα.
Ήταν όμως μια συγκλονιστική εμπειρία και είμαι ευγνώμων που την έζησα!
Η επιλογή της εγκατάλειψης επειδή “τίποτα δεν πήγε καλά”, δεν υπάρχει για εμένα πολλά χρόνια τώρα. Εχω καταπιεί άπειρα ορεινά χιλιόμετρα και έχω προσωπικά αλλεργία, στα DoNotFinish. Η προσέγγισή μου ειναι ξεκάθαρη, τρέχω για εμένα, για όσους με στηρίζουν, σεβόμενος κάθε διοργάνωση και κάθε συναθλητή, ιδιαίτερως αυτούς που ο τερματισμός τους και μόνο αποτελεί ρίσκο. Για αυτούς τους λόγους συνεχίζω… αυτό είναι το άθλημα και το λατρεύω με τις όποιες ανατροπές!».
Παραμένω συλλέκτης εμπειριών από τα βουνά του κόσμου, μόνιμα συνδεδεμένος με την φύση και σταθερά πεπεισμένος, στο ότι η ψυχική αντοχή υπερτερεί, των “φουσκωμένων” τετρακεφάλων που σήμερα μπλόκαραν από νωρίς και με εγκατέλειψαν.
Στο τέλος, ο καλόκαρδος Θωμάς δεν ξεχνά και αυτούς που τον στηρίζουν: «Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την υποστήριξη και τα μηνύματά σας, ιδιαίτερα αυτούς που παρακολουθούσαν live τον αγώνα μου και αντιλήφθηκαν ότι κάτι δεν πάει καλά. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στον καλύτερο φίλο και κουμπάρο μου, που ταξίδεψε μαζί μου για να με υποστηρίξει, η παρουσία του ήταν το κίνητρό μου για να φτάσω στον τερματισμό».
