Οι μυρωδιές στον αιθέρα ήταν οικείες. Πέρα από την λογική που χοροπηδούσε την τελευταία εβδομάδα παρέα με τις βροχοπτώσεις, αποκτά κανείς διαίσθηση για τα μελλούμενα, με τον καιρό. Η δίψα μου, ή μάλλον η δίψα μας, έμεινε για ακόμη μια φορά ακόρεστη, και κανένας χείμαρρος δεν μπορούσε να την εξυπηρετήσει.

Μέσα στην ατυχία μου, και τους πόρους που επένδυσα τον τελευταίο καιρό για να προετοιμαστώ εν μέσω μετανάστευσης, δουλειάς και σπουδών, δεν θα μπορούσα να μην είχα ενσυναίσθηση για ανθρώπους με οικογένειες, ταξιδιώτες, ultras στην βιοπάλη που έκαναν αντίστοιχες και μεγαλύτερες θυσίες για να ζήσουν την εμπειρία της Ροδόπης. Η απογοήτευση ήταν μεγάλη, και η πίκρα έμενε να γίνει μεγαλύτερη.

ΙΙ. Ανάλυση

Άνοιξα τα μάτια και πάλι, βρισκόμουν στο γραφείο μου, και έτσι καταπιάστηκα με το ενημερωτικό e-mail της διοργάνωσης. Αφού το διάβασα ενδελεχώς, ένιωσα μια αισιοδοξία μέσα μου, αφού το συναίσθημα της οικογένειας είχε πλημμυρίσει κάθε αρτηρία του σώματός μου.

Λέγοντας αυτό όμως, θα έλεγα την μισή αλήθεια.

Τα τελευταία χρόνια η Ροδόπη και το tribe της έχουν αποτελέσει έναν πόλο έλξης για εμένα, και προοδευτικά κατάφεραν να με κάνουν να νιώσω ότι ανήκω. Για αυτό, σκέπτομαι πως θα ήταν εύκολο να υποκριθούμε, τόσο εγώ όσο και τα υπόλοιπα μέλη, πως δεν απογοητευτήκαμε, δεν πληγωθήκαμε, πως εμπιστευόμαστε την φύση και τα κάτεργά της τυφλά. Αντιθέτως, νιώθω πως σε μια κοινότητα οφείλουμε να έχουμε ειλικρίνεια και να ασκούμε εποικοδομητική κριτική, τόσο για το φως όσο και για το σκοτάδι.

Με αφορμή διάφορες δηλώσεις που υπάρχουν στο διαδίκτυο περί των διαδικαστικών, θα ήθελα να αναφέρω πως είμαι μαζί σας, και μάλιστα τα 120 ευρώ και οι πόροι που επένδυσα για να έρθω από την Ολλανδία στο δασικό με πονάνε ακόμη. Έχοντας φτάσει δυο φορές τα τελευταία τρία χρόνια για να κάνω την αντίστοιχη εισαγωγή μου σε αγώνες ultra, και έχοντας φάει μια υπαρξιακή σφαλιάρα την φορά, μπορώ να μοιραστώ πως η πίκρα είναι μεγάλη.

Καλό είναι όμως να κρατάμε στο μυαλό μας το προφίλ της συγκεκριμένης διοργάνωσης, τους πόρους και το εύρος των ικανοτήτων που έχει με αυτό το προφίλ, καθώς και το αχανές περιβάλλον στο οποίο βρισκόμαστε. Ίσως το νεαρό της ηλικίας μου στον χώρο να με καθιστά φοβισμένο έναντι δυσμενών συνθηκών, καθώς δεν έχω την κατάλληλη εργαλειοθήκη για να ανταπεξέλθω σε τέτοιο βαθμό ρίσκο και αβεβαιότητας.

---

  

---

Παρόλα αυτά, προσπαθώ να καταλάβω την αρχή και το τέλος της ευθύνης τόσο των δικών μου επιλογών όσο και αυτών της κοινότητας. Οι αποφάσεις για την επόμενη χρονιά με έχουν αφήσει και εμένα σε αμφιβολία, αλλά αισθάνομαι πως η διαφορά της κοινότητας με την διοργάνωση είναι ότι αφήνει στο τέλος ένα υστερόγραφο, όπου κάνει ξεκάθαρη την ευαισθησία της στις απόψεις των μελών για τον μέλλον.

Η ROUT Family δεν είναι μια παραδοσιακή διοργάνωση αγώνων, και όποιος έχει ανέβει έστω για λίγο εκεί πάνω μπορεί να καταλάβει πως τα εγχειρήματα πραγματοποιούνται από κοινού, και κυρίως από εθελοντές. Παρόλη την πίκρα, τις επιτυχίες και τα λάθη, υπάρχει χώρος και χρόνος για εξέλιξη, βελτίωση και προσαρμογή, καθώς αυτό το tribe δεν εξυπηρετεί τον μαρμαρωμένο συντηρητισμό αλλά την τέχνη της προσαρμογής.

ΙΙΙ. Αντάμωση

Μέσα σε όλον αυτόν τον κυκλώνα των παραπόνων και των καταδικασμένων εκλογικεύσεων για πράγματα που δεν χωράνε σε λέξεις, θα ήθελα να χωρέσω στο ναδίρ της ιστορίας μας ορισμένες στιγμές που έδωσαν φως στο βροχερό τοπίο.

Την ημέρα του αγώνα, και μετά το πέρας της ματαίωσης, μαζευτήκαμε μια χούφτα ανθρώπων και αποφασίσαμε να φτιάξουμε κάτι από τα χαλάσματα και την πίκρα, κάνοντας μια βόλτα 26 χιλιομέτρων στο αχανές δάσος της Ροδόπης, σε μια εναλλακτική διαδρομή και όσο ο καιρός το επέτρεπε.

Εκεί, ανταμώσαμε μια Ροδόπη που ανταμείβει μέχρι και τα πιο απαιτητικά μάτια: γιοφύρια σκεπασμένα με καφέ και κίτρινα φύλλα, θαρρείς αεροδρόμια όπου πετούν οι νεράιδες και τα ξωτικά του δάσους, πολύχρωμα τούνελ που σε ταξιδεύον σε αρχαίες εποχές και εγκαταλλειλημένα μνημεία που κραυγάζουν τις ιστορίες τους.

Όλα τούτα να εγκολπώνονται σε ένα βροχερό και ομιχλώδες τοπίο που προσδίδει ένα μυστικιστικό χαρακτήρα δέους.

Για λίγες ώρες όλοι ταξιδέψαμε, προσωπικά και συλλογικά, σε μια άλλη εποχή, χωρίς αγώνες, ματαιώσεις, ρολόγια και μετρημένα καρδιοχτύπια.

Για λίγο, ήμασταν ένα με το δάσος, και αυτό αρκούσε. Στο τέλος, χτυπήσαμε τις καμπάνες παρέα, και ίσως αυτό να ήταν κάτι μεγαλύτερο από την απογοήτευσή μας, υψηλότερο από τα χαμένα χρήματα, και αρκετό, υπεραρκετό.