Ηταν πάνω που εξηγούσα στον Ογκουνσότο ότι δεν είμαι καλύτερός του μόνο στα 5 χλμ. αλλά και στην μπάλα, προκαλώντας τον να μου φέρει μία τώρα εδώ επί τόπου να του σκάσω μια τρίπλα, όταν ο Κυριάκος της διοργάνωσης μου φώναξε ανήσυχα: «έλα ρε Σάββα, φεύγει το λεωφορείο, τόση ώρα περιμένουμε».
- Του Σάββα Σπανούδη
«Ακου Πάτρικ, μπαλίτσα δεν πρόλαβα να σου μάθω, αλλά στη ρακή έφαγες σκόνη» είπα στον Νιγηριανό του Εργοτέλη και αποχώρησα παίρνοντας το χαρτονένιο παραλληλόγραμμο κουτί μαζί μου στο λεωφορείο, σε περίπτωση που κάποιος δεν πρόλαβε να ξεδιψάσει.
Τρεις-τέσσερις ώρες νωρίτερα, η ανηφόρα-παράνοια στο 7ο χλμ. του Ημιμαραθωνίου Κρήτης σε συνδυασμό με την αποθεραπεία σε ταχύ τέμπο με πιασμένους μυς στον μετέπειτα αγώνα των 5 χλμ., είχε χρίσει απαραίτητη για τον οργανισμό μου την κατανάλωση του αλκοολούχου ποτού που η ονομασία του προέρχεται από τη λέξη ιδρώτας στα αραβικά (Arak), ούτως ώστε να χαλαρώσουν πνεύμα, σαρξ και ψυχαναγκαστικές σκέψεις για τους επόμενους κλεισμένους αγώνες. Πρέπει να είχα πιει ήδη καμιά εικοσαριά ποτηράκια.
Αυτοσερβίροντάς μου το πρώτο σφηνάκι στη θέση του λεωφορείου, δεν άργησα να αφουγκραστώ την αδικία που συντελούταν στους υπόλοιπους επιβάτες του οχήματος, οι οποίοι σίγουρα θα ήθελαν και αυτοί να γιορτάσουν την επιτυχία τους. Επιτυχία στην κυριολεξία, μιας και ταξίδευα με όλους τους κυπελλούχους Αρκαλοχωρίου και πάσης Ελλάδος.
Δεν γνωρίζω τον λόγο που ο Γιώργος Μίνος αρνήθηκε ευγενικά την ακόμη πιο γλυκιά, πλην επίμονη προσπάθειά μου να τον κεράσω από το μισογεμάτο κουτί της ρακής μου -ήμουν πλέον ο ρακοκράτορας- αλλά ο Γιάννης Ζερβάκης στη γαλαρία στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Κρητικός είναι, ξέρει.
Η Βασιλική Κωνσταντινοπούλου, παρά τη 2η θέση στα 21 χλμ., επικαλέστηκε απογευματινή προπόνηση και της τη χάρισα, καθότι χαμογελούσε πονηρά σαν να μου έλεγε «μην με πιέζεις άλλο γιατί θα τη πιώ», και έτσι τη νύφη πλήρωνε κάθε φορά ο Ογκουνσότο. Μα κάτσε, τι κάνει αυτός εδώ, δεν τον αποχαιρέτησα στο τραπέζι;
Η εξαιρετική, δουλεμένη στην προπόνηση, βοήθεια που έλαβα από τους φωτογράφους που συνταξίδευαν μαζί μου -ναι, εσείς energy photos– όσον αφορά την άμεση εξυπηρέτηση των πελατών του αυτοσχέδιου κινούμενου μπαρ, συνέβαλε στη δημιουργία του μύθου που άρχισε σιγά σιγά να υφαίνεται στην κεντρική επαρχιακή οδό στα βόρεια της περιφερειακής ενότητας Ηρακλείου.
Ενός μύθου, στον οποίον θρυλείται ότι όταν το αναδυόμενο μυρωδιές στέμφυλων φρούτων μέσο μεταφοράς μάς άφησε στην πλατεία Ελευθερίας κατά τις 6 το απόγευμα, τα 3/4 των επιβατών βρίσκονταν σε κατάσταση βαριάς μέθης. Το «έγινε, θα τα πούμε σε κάνα δίωρο» στη συνεννόησή μου με τον Ζερβάκη για να πάμε σε βραδινό πανηγύρι που είχε ανακαλύψει, είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από τον Ημιμαραθώνιο Κρήτης 2023.
Ο τύπος που για τουλάχιστον μία ώρα αργότερα καθόταν μόνος του σκυφτός σε παρτέρι δέντρου της πλατείας εκστομίζοντας ασυναρτησίες με δάκρυα στα μάτια, έμαθα εκ των υστέρων ότι ήμουν εγώ, ο οποίος, σύμφωνα πάντα με μαρτυρίες, οδηγήθηκα άμεσα στο κρεβάτι του ξενοδοχείου μου και ξύπνησα στις 8 το πρωί. Σύνολο 13 ώρες ύπνου.
Η απορία του διοργανωτή του αγώνα Γιώργου Αλεβυζάκη «πες μου, τι έγινε στο λεωφορείο;», τόσο στο έξπο του Αυθεντικού έναν μήνα μετά, όσο και στο έξπο του ημιμαραθωνίου Αθήνας τέσσερις μήνες αργότερα, καταδεικνύει πως όσο ο καιρός περνάει, τόσο ο μύθος γιγαντώνεται.
Το τι πραγματικά έγινε στο μισάωρο αυτό ταξίδι Αρκαλοχώρι-Ηράκλειο, ίσως μόνο ένας νηφάλιος Μίνος μπορεί να αποκαλύψει. Αλλά προς τιμήν του, έχει ορκιστεί αιώνια σιωπή. Ένα είναι το σίγουρο. Ότι ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος.