Ο 38^ος Αυθεντικός Μαραθώνιος πέρασε στην ιστορία. Έπειτα από απουσία ενός έτους η διοργάνωση επέστρεψε, έστω με το αναγκαίο υγειονομικό πρωτόκολλο, που μείωσε τις συμμετοχές. Αλλά πάντα με τον ίδιο παλμό, το ίδιο πάθος που κάνει τον Αυθεντικό Μαραθώνιο τόσο ξεχωριστό.

Η κλασική διαδρομή από τον Μαραθώνα στο Παναθηναϊκό Στάδιο, γέμισε πάλι από την ενέργεια των δρομέων, κόσμος βγήκε πάλι στα πεζοδρόμια για να επευφημήσει, οι εθελοντές πρόσφεραν ξανά το μοναδικό τους έργο. Η Αθήνα χθες γιόρτασε!

Τέσσερις συντάκτες του iRun πήραν μέρος στον μαραθώνιο δρόμο και μέσα από ένα κείμενο 420 λέξεων (συμβολικό το 42) γράφουν για το πώς έζησαν τη συμμετοχή τους.

 

Σάββας Σπανούδης

Πεντέμισι το πρωί και το μετρό παραλύει. Έπρεπε να κατέβω με τον ΗΣΑΠ, Ομόνοια. Ok, ξεκίνησε. Σύνταγμα, στο γνωστό σημείο, μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη, στο πρώτο διαθέσιμο πούλμαν, δίπλα στον Κώστα Τσαγκαράκη, 43 φορές στον Αυθεντικό Μαραθώνιο.

Το στάδιο είναι σκαμμένο, ο κύκλος της σφαιροβολίας δεν είναι διαθέσιμος αυτήν τη φορά. Το πόστο μου τώρα θα είναι μεταξύ ταρτάν και κερκίδων, κοντά στις σκάλες και στις φυσικές τουαλέτες.

Το νεράκι της αφετηρίας κράτησε μέχρι το 21ο. Μετά υπήρξε μόνιμος ανεφοδιασμός. Εχει υγρασία. Τριακοστό χλμ. και είμαι καλά. Το ξέρω το έργο. Στους 4 από τους 5 προηγούμενους Αυθεντικούς περπάτησα, πείνασα, στέγνωσα. Σε όλους μετά το 32ο.

Τριακοστό πέμπτο και τα συμπτώματα εμφανίζονται. Γόνατα, που σπανίως πονάνε, γάμπες, τετρακέφαλοι, μια φουσκάλα στο δάχτυλο, κάτι τρέχει με το πέλμα. Οι αχίλλειοι είναι εκτός συναγωνισμού.

Επτά χιλιόμετρα ακόμα. Δηλαδή έξι: Η Ηρώδου Αττικού δεν υπολογίζεται, θα την τρέξουμε ό,τι και αν συμβεί. Πώς περνάνε αυτά τα έξι; Ανοίγω τσεπάκι, μασουλάω haribo, σκέφτομαι πως ό,τι και να συμβεί, θα φτάσω κάποια στιγμή στην Ηρώδου. Ενας φίλος περιμένει στην Εθνική Αμυνα. Μπαίνει μέσα στον δρόμο. Μα τι κάνει ο τρελάρας. Σφίγγουμε παλάμες. Του κάνω νόημα δυσφορίας. Πάμε Σάββα, μην σταματάς, φωνάζει. «Μην εγκαταλείπεις», λέει μια κοπέλα που δεν γνωρίζω.

Τριακοστό όγδοο, άλλος φίλος. Επευφημίες. «Πάμε, σε αγαπάμε Σάββα». Δεν αρθρώνω λέξη, τραχύς και απότομος. Με το ζόρι τον χαιρετάω τον άνθρωπο, αν χάρηκα που τον είδα.

Τεσσαρακοστό, έχω πει σε άλλον φίλο να είναι εκεί να μου δώσει ένα σοκοφρετάκι μπας και χρειαστεί. Είναι. Το παίρνω, τρώω το μισό και φορτσάρω για εκατό μέτρα, τιμής ένεκεν για την υποστήριξη. Μετά ξανασφίγγω. Αλλά η Ηρώδου έρχεται. Κόσμος δεξιά αριστερά. Νορβηγικές σημαίες. Επευφημίες. Τώρα κατεβαίνω πατητός. Ρυθμός στο 4:43.

Το 41ο ήταν στο 5.07 και το 40ό στο 5.20. Μπαίνω επιτέλους. Εχω πει στη μάνα να κρατάει μια κίτρινη σημαία της Ferrari να την πιάσει το μάτι μου. Τη βλέπω. Σηκώνω χέρι. Και ξεκινώ το κατοστάρι μου. Τερματίζω. Παραπαίω. Τα πόδια πονάνε. Θέλω να κάνω διατάσεις, αλλά δεν κάνω. Μόνο περπατάω.

Μου παίρνει ώρα να φτάσω στα φορτηγάκια. Μα είναι δυνατόν το δικό μου φορτηγό να είναι στην άλλη άκρη; Εσωτερικές γκρίνιες. Αλλάζω τα βρεγμένα από τα μπουκαλάκια ρούχα. Βαδίζω προς το Καλλιμάρμαρο. Βρίσκω τη μάνα. Ανοίγω κινητό. Live tracking. Νερό, ισοτονικό, σάντουιτς. Κάθομαι μέχρι τις 16:00. Πάω για μια γρήγορη μπύρα να βρω τον φίλο με το σοκοφρετάκι σε ένα καφενείο 550 μ. παραπέρα.

Φεύγω για μετρό, ανοίγω live tracking, ο Στέλιος Πρασσάς τερματίζει σε 800 μ. Κατευθύνομαι ξανά προς την Ηρώδου Αττικού. Να’ τος. «Πάμε Στέλιο, πάμεεε». Κατηφορίζει μόνος του. Ερχεται στο μέρος μου. «Αργησα. Με έπιασε η μέση μου». – ‘Δεν πειράζει, για αυτό είναι μαραθώνιος’. Μπαίνει μέσα. Παρέα με τα εγγόνια του. Αποθεώνεται. Τερματίζει. Φεύγω. Σπίτι, εστιατόριο, πιλάφι και λίγο ρακί. Cheers!

 

Χαρά Λειβαδίτη

Φέτος λόγω τραυματισμού, σκοπός μου ήταν να τερματίσω έστω και περπατώντας στο Καλλιμάρμαρο. Δεν θα έχανα με τίποτα αυτή την γιορτή και αυτό το πανέμορφο μετάλλιο!

Φτάνοντας στον Μαραθώνα, η καρδιά άρχισε να χτυπά δυνατά, ο ενθουσιασμός και η χαρά με συνεπήρε και πλέον τα παυσίπονα δεν προσέφεραν κάτι.. Η μεγαλύτερη ντόπα είχε έρθει!!

Τα 11 πρώτα χιλιόμετρα έφυγαν με τραγούδι και ενθουσιασμό, συνοδεύοντας τους ΔΡΟΜΕΙΣ ΕΛΠΙΔΑΣ βήμα-βήμα δίπλα στον αγαπημένο μου Δημήτρη!!

Μια υπέροχη ομάδα ανθρώπων έγινε για ακόμα μια φορά, τα πόδια αυτού του παιδιού που κατάφερε να «τρέξει» 42.195μ. και να τερματίσει ΟΡΘΙΟΣ μέσα στο Καλλιμάρμαρο. Ευτυχία, αγάπη, ευγνωμοσύνη, συναισθήματα που πρέπει να τα ζήσεις έστω και μια φορά.

Αναγκάστηκα να τους αποχωριστώ και να συνεχίσω με σύνεση και προσοχή και με σύμμαχο αυτόν τον υπέροχο καιρό και τον αγαπημένο μου Χρήστο μέχρι το τέρμα! Χωρίς άγχος, χωρίς ρολόγια, έτρεχα μόνο για να το απολαύσω και να νιώσω αυτά τα υπέροχα συναισθήματα που νιώθεις όταν τρέχεις την κλασσική ! Στα σημεία που περπατούσα, άγνωστος κόσμος έρχονταν δίπλα μου, χειροκροτούσαν και με ενθάρρυναν, το ζούσαν μαζί μου λες και θα τερμάτιζαν οι ίδιοι!

Παιδικά χεράκια με κλαδάκια ελιάς για ένα «κόλλα πέντε» και τι ωραία παρέα που γινόμαστε όλοι σε αυτό τον κοινό δρόμο! Και πόσο ευχαριστώ αυτούς τους εθελοντές που μας φρόντισαν με την προσφορά και το χαμόγελό τους ! Αυτό το «πάμε Χαράαααα» πόσες φορές το άκουσα από αγαπημένους φίλους που ήταν εκεί, περίμεναν να μας δουν να περνάμε, να βγάλουμε την καλύτερη φωτογραφία! Γιατί αυτό θα μείνει!

Η παρουσία του Στέλιου Πρασσά, η δύναμη ψυχής, η καλοσύνη και το χαμόγελό του, φάρος για όλους μας και έμπνευση ότι όλα μπορείς να τα καταφέρεις αρκεί να το πιστέψεις !

Πέρασα τον «τοίχο» στο 30ό χλμ. αλώβητη, χωρίς να «στουκάρω» πάνω του και από εκεί και πέρα άνοιξαν τα φτερά ! Περνώντας έξω από το «Γεννηματά», η ανάσα κόπηκε και κοιτώντας ψηλά αφιέρωσα αυτό το μετάλλιο…

Στάση για φωτογραφία καμαρωτή δίπλα στον Δρομέα  και φύγαμε για φινάλε:

Τέταρτη φορά Μαραθωνοδρόμος και πάντα θα δακρύζω περνώντας την γραμμή. Δεν έτρεξα ούτε για το έπαθλο, ουδέ για την κατάταξη και τον χρόνο. Ήταν μια μάχη με αντίπαλο τη συνήθεια, την ηττοπάθεια, την παραίτηση, για την επιστροφή στην κανονικότητα και τις αγκαλιές που τόσο μας έχουν λείψει ! Πολλά συγχαρητήρια σε όλους όσους ξεπέρασαν εαυτό! Και του χρόνου με ΥΓΕΙΑ.

 

Δημήτρης Ντζάνης

Δύο χρόνια μακριά από αγώνες, ε, είναι πολλά και η προσμονή για τον Αυθεντικό Μαραθώνιο, μεγάλη. Και πάντα η ίδια ιεροτελεστία. Ξύπνημα στις 4 και κάτι το πρωί για πρωινό και το αναγκαίο καφεδάκι. Με τον πρώτο συρμό του ΗΣΑΠ, ραντεβού με τον Θοδωρή στην Αττική, από εκεί Πανεπιστήμιο και με τα λεωφορεία της διοργάνωσης δρόμο για τον Μαραθώνα.

Η φετινή διοργάνωση, ελέω πανδημίας, ήταν διαφορετική. Παίρνοντας εκκίνηση από το 2^ο αγώνα, ξεχάσαμε τον εσωτερικό χώρο του σταδίου, το κούρνιασμα για κάποια ώρα στα αποδυτήρια.

Συγκέντρωση στους δρόμους της κοινότητας, προθέρμανση στα στενά γύρω από το Μουσείο του Μαραθώνιου Δρόμου και μόνο ακουστική επαφή με τα όσα συνέβαιναν. Να ακούς τις εκκινήσεις να διαδέχονται η μία την άλλη, μέχρι να έρθει η σειρά για το δικό σου «μπαμ» και να φύγεις.

Ο μαραθώνιος είναι ρυθμός, τέμπο. Ρωτώ τον Θοδωρή. «Θα έτρεχες χωρίς το ρολόι;». «Μπα, αδύνατο μου φαίνεται». Κι εμένα το ίδιο.

Πάντα σχεδιάζεις στο μυαλό σου, άλλοτε βγαίνει, άλλοτε όχι. Είναι θέμα να πειθαρχήσεις, για να μην την πατήσεις. Αλλά μετά το «μπαμ» πάντα σε συνεπαίρνει αυτή η γλύκα του αγώνα, το ανακάτεμα με τους άλλους δρομείς.

Βρήκα ρυθμό σταθερό, με απόκλιση δευτερολέπτων έτρεξα τα δύο μισά του αγώνα (ανεξαρτήτως της επίδοσης), πάει να πει πως τώρα το πλάνο λειτούργησε.

Μέσα στον αγώνα δεν μου αρέσει να μιλώ, μόνο τα τελείως απαραίτητα. Έναν «καλό τερματισμό» όπως στον κύριο με το αναπηρικό καροτσάκι, το παιδάκι του και το σκυλάκι, που βλέπω ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια στην κλασσική διαδρομή. Ή ένα «γεια σου κυρ-Στέλιο, καλό δρόμο να έχεις» για τον 90χρονο έφηβο Στέλλιο Πρασσά, που συνάντησα λίγο πριν αφήσουμε πίσω μας το Μάτι.

Όταν δεν είμαι βυθισμένος στις σκέψεις μου (αγωνιστικές και μη), με το βλέμμα καρφωμένο 5-10 μπροστά, μου αρέσει να παρατηρώ. Δρομείς, θεατές, τα μέρη που αν και τόσες φορές έχω περάσει, πάντα κάτι νέο βρίσκω

Όπως αυτό το σύνθημα σε μαντρότοιχο στο Μάτι επί της Λεωφόρου Μαραθώνος, με θέα τα καμένα. «120 νεκροί και κανείς στη φυλακή», γραμμένο από τον σύνδεσμο οπαδών της ΑΕΚ, Ν. Μάκρης.

Μετά την Αγία Παρασκευή το ίδιο μπούκωμα, αυτά τα βασανιστικά χιλιόμετρα, μέχρι να περάσεις την Κατεχάκη, άιντε λίγο ακόμα να βγεις στους Αμπελόκηπους. Η στροφή στον Γυάλινο Δρομέα με βρίσκει με κράμπες στο αριστερό πόδι. Απλά τρέχω σε ρυθμό αποθεραπείας απολαμβάνοντας τις στιγμές, την είσοδο στον Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου έχεις την αίσθηση πως όλοι κοιτούν εσένα. Ο –χρονικός- στόχος είχε επιτευχθεί, το τέμπο είχε αποδώσει.

Υ.Γ. Ευχαριστώ πολύ τον άγνωστο δρομέα από την Αριδαία για τη βοήθεια που μου προσέφερε, όταν οι κράμπες είχαν γίνει ανυπόφορες μετά τον τερματισμό.

 

Άρης Γαβριελάτος

Ο Μαραθώνιος είναι η στιγμή της εκκίνησης, που πλέον δεν μπορείς να κάνεις πίσω. Είναι, όμως και τα εκατοντάδες χιλιόμετρα προπόνησης που σε έφεραν εδώ. Οι αγωνίες σου, οι φόβοι σου, ο πόθος για ζωή.

Την ίδια ώρα που είσαι με άλλους 8.000 δρομείς, εσύ είσαι εκεί μόνος. Με τις δικές σου δυνάμεις, τα τζελάκια σου, τα παπούτσια σου, αντιμέτωπος με μια ξεχωριστή διαδρομή. Την ίδια στιγμή που είσαι «μεγάλος», είσαι ταυτόχρονα ελάχιστος!

Έγραψα σε ένα editorial ότι όταν βλέπετε ένα μαραθωνοδρόμο, δεν βλέπετε τον ίδιο αλλά την ιστορία που κουβαλάει για να φτάσει να τρέξει μαραθώνιο. Τόσες μέρες ακούω. Ο ένας έτρεξε με ένα φίλο πρωτάρη, ο άλλος έκανε ένα καλό long για το Σπάρταθλον του 2022, μια φίλη περπάτησε και έτρεξε για τη χαρά της συμμετοχής, ενώ μια άλλη το έκανε σαν «τάμα».

Για εμένα ο Μαραθώνιος είναι ένα στοίχημα που κάποτε θα κερδίσω. Θέλω να κατέβω τις 4 ώρες. Για πολλούς λόγους ο οργανισμός μου λέει όχι. Ακόμα και χτες, στην 6^η μου προσπάθεια, παρά το γεγονός ότι κατάφερα να πλησιάσω το στόχο, αυτός μου ξέφυγε με τη μορφή αδίστακτων κραμπών.

Είναι, όμως, και κάτι ακόμα. Είναι οι φίλοι που τρέξαμε μαζί με κάθε καιρό. Είναι η σύζυγός μου και οι συγγενείς που με περιμένουν στο 36 πάντα. Είναι η χαρά για τρεις δρομείς που γνωρίζω και που πέτυχαν το στόχο τους. Είναι η ατυχία του Καραΐσκου, η επιτυχία του Γκελαούζου και το ήθος του Πολιά.

Να το πάμε μαζοχιστικά; Είναι αυτός ο πόνος την επόμενη μέρα, που ξέρεις ότι διαλύθηκες για να ξαναδημιουργηθείς. Τα σκαλιά που δεν μπορείς να κατέβεις, μα ξαφνικά βλέπεις μπροστά σου το μετάλλιο του 38^ου Μαραθωνίου, βλέπεις τον κύριο Πρασσά, το Καλλιμάρμαρο, τους θεατές, τους παλιούς φίλους και γελάς, γελάς με την ψυχή σου, καθώς η φάτσα σου έχει κάνει μπότοξ πόνου και δεν κουνιέται.

Έφτασα τις 300 λέξεις και μου είπαν από το iRun «420 σαν τα χιλιόμετρα». Ε! Εκεί στο 30 οι κράμπες δεν με άφησαν να κάνω τη σωστή προσπάθεια. Αυτό, όμως, που μετράει, είναι ότι την έκανα. Και έφτασα μέχρι το τέλος.

Ο Μαραθώνιος αποδεικνύει ότι η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια. Οφείλουμε να μην τα αφήσουμε να μας φύγουν, ούτε τη ζωή, ούτε τα παιχνίδια της, γιατί δεύτερη  ζωή δεν έχει.

Για τα παιδιά που μπαίνουν με αμαξίδιο στο Στάδιο, για το Μάτι, για την πανδημία που μας στέρησε ανθρώπους. Αλλά και για αυτούς που συνεχίζουν. Τον Γιώργο, την Εβελίνα, τη Μαρία, τον Αργύρη, την Αλεξάνδρα και τον Αλέξανδρο, τον Παναγιώτη και πολλούς ακόμα. Μαζί με αυτούς και εγώ.