Η ομάδα του iRun, έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το Zagori Mountain Running!
Άλλωστε, για εμάς η χρονιά «γυρνάει» στο Ζαγόρι, στο Τσεπέλοβο, στους Κήπους,
στα μονοπάτια. Οι συνεργάτες μας έχουν τρέξει όλους τους αγώνες, από τα 10 εώς
τα 80 χιλιόμετρα, ο πιο παλιός συντάκτης μας έρχεται για 6η χρονιά!
Για να θυμηθούμε λοιπόν, τι αισθήματα αφήνουν οι εμπειρίες αυτών των τεσσάρων κορυφαίων αγώνων στην καρδιά του καλοκαιριού… Και ευχόμαστε σε όλους σας να απολαμβάνετε, παρόμοιες αξέχαστες εμπειρίες σε αυτόν τον λατρεμένο «τόπο πίσω από το βουνό»…
- γράφει ο Άρης Γαβριελάτος για τον αγώνα TeRA 80Km
Παράδεισος και κόλαση μαζί!
Κάθε φορά που ανεβαίνω στα Ζαγοροχώρια, έχω αυτή την καλή αίσθηση ότι θα περάσω όμορφα. Κάνω σαν παιδί για να δω τις ομορφιές της φύσης, το μεγαλείο των βουνών και να κρατήσω στη μνήμη μου όσα μπορώ. Κάθε χρόνο θα βρεθεί κάτι να με μαγέψει ξανά και να με οδηγήσει να σκέφτομαι την επόμενη φορά που θα βρεθώ στην Ήπειρο.
Μετά από ένα σκασμένο λάστιχο έξω από το Fifth Element, ένα μπάνιο στο ποτάμι, στη γέφυρα της Αρίστης και πολλές ιστορίες στο αυτοκίνητο, καταλήξαμε στο Τσεπέλοβο για τα νούμερα, την τεχνική ενημέρωση και το pasta party, το οποίο θέλει μια πινελιά ανανέωσης του χρόνου. Στην έκθεση κάναμε τις τελευταίες προμήθειες, είδαμε την παρουσίαση των χωρών και των ομάδων που συμμετείχαν και αράξαμε σχετικά νωρίς. Το TERA δεν αστειεύεται αλλά ούτε και το 44άρι.
Η γνώριμη ώρα, 4.30 το πρωί, αγουροξυπνημένοι αλλά με υπερένταση. Βεγγαλικά, «Ζβάρα» και ένα πλήθος φακών περνάει το χωριό. Η ησυχία της ανηφόρας απλώνεται, οι φακοί αντανακλούν σκόνη. Ανεβαίνουμε για να μπούμε στα βουνά που θα μας τυλίξουν για τις επόμενες ώρες. Απεραντοσύνη, κάθετα υψωμένοι όγκοι, απόκοσμα πετρώματα. Ο πρώτος γρήγορος σταθμός. Οι εθελοντές του αγώνα, πάντα άψογοι. Ξύπνησαν πιο νωρίς από εμάς, για εμάς. Ανηφορίζουμε προς τον Άβαλο ανάμεσα σε κορυφές και ενώ ξημερώνει όλα είναι κατάλευκα και ροδίζουν σιγά σιγά. Έχει δροσιά και εμείς τραβερσάρουμε προς τα πάνω μέχρι το διάσελο. Περνάμε το σταθμό και κατεβαίνουμε, όλα γλιστράνε και στο βάθος φαίνεται το χιόνι που μας είχε πει ο Βασίλης στην ενημέρωση. Πατάμε στο χιόνι, Ιούλιο μήνα και γίνεται παιδική χαρά. Σκληρό και βρώμικο από το χώμα αλλά σου δίνει αυτό το κάτι παραπάνω, το ξεχωριστό. Πέφτω άσχημα με το γόνατο να παίρνει μια περίεργη θέση αλλά συνεχίζω. Γυρνάω το πόδι ελαφρά αλλά και πάλι κοιτάω μπροστά. Το κατέβασμα σε βρεγμένο χορτάρι είναι η χαρά του ορθοπεδικού. Θυμάμαι από πέρσι τον αγώνα και κρατάω δυνάμεις, όσες μπορείς να κρατήσεις σε ένα 80άρι. Ανεβαίνουμε ξανά, επίπονα για να κατέβουμε στο Σιάδι της Μύγας και πιο μετά στη Μονή Στομίου.
Οι σκέψεις σε κατακλύζουν. Αυτός είναι ο αγώνας. Να τιθασεύσεις τις σκέψεις καθώς ο αγώνας είναι ένα ψυχαναλυτικό ντιβάνι. Πρέπει να ρυθμίσεις το σώμα σου ενώ το μυαλό τρέχει σε πρόσωπα που έχουν πια χαθεί, σε ένα πλάσμα 4.5 χρονών που, ίσως, ξυπνάει κάπου στην Αθήνα όταν εσύ περνάς το σταθμό της Μονής Στομίου, στο κορίτσι σου που σε περιμένει στο Πάπιγκο ή ακόμα πιο ταπεινά, σε ένα ποτήρι μπύρα.
Η ανηφόρα της Νταβάλιστας. Η ζωή περνάει μπροστά σου, η ζωή εδώ τελειώνει. Ανεβαίνεις κάθετα, για ώρα, χωρίς έλεος. Σε διαλύει και σε βασανίζει. Αυτή είναι το λιοντάρι και εσύ είσαι ο μονομάχος στην αρένα. Και εκεί που είναι έτοιμη να σε φάει μετά από πολύ ώρα, ισιώνει αργά και σε πετάει ψηλά προς τις πηγές. Μια πορεία ανάμεσα σε δέντρα και παχύ ίσκιο. Φέτος, την κατάφερα γιατί είχα την εμπειρία αλλά, πραγματικά, είναι ένα στοίχημα πως θα βγεις από εκεί μέσα, από αυτό το μικρό δρομικό Βιετνάμ.
Οι πηγές της Νταβάλιστας είχαν αρκετό νερό που βοηθάει στο επίπονο ανέβασμα μέχρι το οροπέδιο. Ουσιαστικά, περνάμε μέσα από μια χαράδρα, ένα χάσμα ανάμεσα στα βουνά, εκπληκτικής ομορφιάς, αλλόκοτο και απρόσιτο. Έχω κερδίσει πολύ χρόνο σε σχέση με τα περσινά δεδομένα. Πάω για τη Δρακόλιμνη. Ζηλεύω αυτούς που ήδη κατεβαίνουν. Δίνουμε κουράγιο ο ένας στον άλλο και συνεχίζουμε. Τα δρακάκια είναι εκεί, η λίμνη ατάραχη μέσα στην ομορφιά της. Κάνουμε το γύρο της σαν προσκύνημα στη φύση και φεύγουμε για να την ξαναδούμε σε ένα χρόνο.
Τρέχει σαν σκύλος, αλλά το ρεπορτάζ δεν σταματά!
Θέλω ένα ελικόπτερο να με ακουμπήσει στην Αστράκα που στέκει περήφανη απέναντι μου. Βγάζει ζέστη πια και ανεβαίνω προς το καταφύγιο όπου έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να κάτσω λίγο. Και αυτό κάνω. Και φυσικά μου έχει κολλήσει πάλι κάποιο τραγούδι. «Προσευχηηηη, τα χείλη μου για σένανε λένε και τα μάτια μου μερόνυχτα κλαίνε» του Ζαγοραίου. Δεν ξέρω πραγματικά τι μου συμβαίνει, αλλά 80 χιλιόμετρα βγήκανε με αυτό.
Φεύγω από την Αστράκα όπου ανεβαίνουν οι δρομείς των 44ων. Πέφτω για τρίτη φορά και άσχημα, μα συνεχίζω. Κατεβαίνω αργά, χαιρετώ φίλους και γνωστούς, δίνω μικρές συμβουλές, πιο πολύ για κουράγιο, μα έχω στο νου μου μια αγαπημένη φίλη που έχει βαλθεί να τους τρελάνει όλους και να κάνει το 44άρι. Τελικά, δεν την είδα ποτέ και ανησύχησα ότι εγκατέλειψε. Όταν κατεβαίνεις από Αστράκα, υπάρχουν πολλές διαδρομές που κόβουν ή διακλαδώνονται, οπότε δεν μπόρεσα να την δω. Η Λουκία, όμως, δεν τα παράτησε ποτέ. Δεν είχε κωλώσει ποτέ πριν σε άλλα δύσκολα μονοπάτια της ζωής και δεν φοβήθηκε. Η φίλη μου θα έπρεπε, μαζί με όλους όσους μένουν στο τέλος, να γίνονται παραδείγματα κουράγιου, αντοχής και δικαίωσης.
Φτάνω στο Πάπιγκο και κάνω pit stop. Αλλαγή λάδια, φίλτρα. Καρπουζάρα! Το κορίτσι μου είναι εκεί και βοηθάει. Μου λέει τα καλά νέα για τη Λουκία και παίρνω και εγώ τα πάνω μου. Τώρα θα ξεκίναγαν τα δικά μου δύσκολα κομμάτια, από άποψη συσσωρευμένης κούρασης. Πάμε για το Βίκο. Ξέρεις τι; Στο 80άρι υπάρχει τέτοια εναλλαγή τοπίων, το πέρασμα από τα χωριά, οι σκάλες, το ποτάμι, η λίμνη, η νύχτα, η ημέρα. Αν δεν μπεις να το τρέξεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις.
Κατεβαίνω στο Βίκο με τρομερή ζέστη και παίρνω το μονοπάτι για το Κλήμα και τη Σκάλα Μονοδενδρίου. Για τέταρτη και τελευταία φορά χτυπάω, γυρίζω το πόδι μου στο ίσιωμα. Μπαίνω δυνατά και φτάνω γρήγορα στο 55ο. Είναι περίεργο αλλά ο χρόνος και ο χώρος λιώνουν και δένουν ξανά και ξανά σε αυτούς τους αγώνες. Συστέλλονται και διαστέλλονται όλα, αναλόγως την κούραση που κουβαλάς. Για να φτάσω στο Μονοδένδρι, «τα χρειάστηκα». Ζορίστηκα πολύ και κάθισα ξέπνοος να φάω κάτι και να πιω. Όλα μου έφερναν αηδία, νύσταζα. Βαριόμουν!!! Κάποιες φορές για να περνάει η ώρα, όταν δεν τραγουδάω Ζαγοραίο, υπολογίζω χρόνους και περάσματα. Διαπιστώνω ότι, έτσι όπως πάω, θα φτάσω μέρα στο Τσεπέλοβο. Μένουν 20 χιλιόμετρα. Φεύγω!
Πέρσι στο Μονοδένδρι, οι φίλοι μου με ταΐζανε, μου έκαναν διατάσεις, με μπουστάρανε. Φέτος, μόνος σε μια καρέκλα να με λυπούνται οι εθελοντές! Άπονη ζωή. Γρήγορα στη Βίτσα μέσα από μονοπάτι-ζούγκλα και μετά στο Δίλοφο με μια ανηφόρα-δασικό δρόμο που ξεχνάς και το όνομα σου. Δέντρα παντού! Γεφύρια! Να ‘μαι στο δρόμο για Κήπους μαζί με το Νίκο από τη διοργάνωση του αγώνα στην Καλιακούδα. Πάμε παρέα και μιλάμε για διοργανώσεις και τροφοδοσίες.
Μετά από κάποιο σημείο, το σώμα και το μυαλό μπαίνουν σε μια κατάσταση υπερέντασης. Νιώθω πιο ζωντανός από ότι 15 χιλιόμετρα πριν στη βάση της Σκάλας Μονοδενδρίου. Φεύγουμε για τις τελευταίες ανηφόρες που είναι αρκετά δύσκολες και ζορίζομαι. Ανεβαίνουμε αρκετά και απότομα. Στο Καπέσοβο, όμως, έχω ήδη φτάσει στο τέρμα. Βλέπω την πλατεία του Τσεπέλοβου, βλέπω τους φίλους μου, ακούω τις μουσικές από ψηλά. Και ναι! Περνάω τα τελευταία 6 χιλιόμετρα γρήγορα. Φτάνω, κατεβαίνω τη Σκάλα και μπαίνω στην πλατεία με τον Προκόπη και την Κατερίνα να θέλουν selfie. Γέλια, συγχαρητήρια! «Γεια σου ρε πλατεία» φωνάζω και γίνεται χαμός. Είναι όνειρο αυτή η στιγμή. Τερματίζω με πανηγύρι. Έχω κάνει μια ώρα λιγότερο, νοιώθω ζωντανός, νοιώθω όμορφα. Η Λουκία έχει τερματίσει και αυτή το 44αρι και η παρέα ξεσηκώνεται ακόμα περισσότερο. Δεν υπήρξε τίποτα για να χαλάσει την τελειότητα της στιγμής.
«Έκανα εγώ 80 χιλιόμετρα;» – Στην αγκαλιά της αγαπημένης του, η κούραση εξαφανίστηκε! (Photo by FOTO-TREXOUME)
Ξημερώνει Κυριακή. Δεν νοιώθω πόδια! Είναι η μέρα για το 10άρι και τα 21. Τρέχουν οι δικοί μου. Τι όμορφη γιορτή που είναι οι μικροί αγώνες! Παιδιά, κυρίες, αθλητές και περιπατητές. Ζόρικα αγόρια και σκληρά κορίτσια. Χαμός! Περιοδικό iRun στο χέρι, φωτογραφίες, καφέδες, χαζολόγημα όσο οι δρομείς κόβουν βόλτες μέσα στο βουνό, στο Κουκούλι, στα Γεφύρια και τις Σκάλες. Χειροκροτώ όσο μπορώ, έχουμε κάτι κοινό πια. Είμαστε μια τεράστια παρέα με το Ζαγόρι για επίκεντρο.
Συγχαρητήρια στο Βασίλη Τζουμάκα και σε όλη την ομάδα του μέχρι τον τελευταίο εθελοντή. Μου είχε πει ότι «είναι σαν παιδί μου» και αυτό φάνηκε. Ιδιαίτερες ευχαριστίες και στην Αρετή Στασινού για τη συνεργασία μας στα δημοσιογραφικά θέματα. Πέρσι φτιάξαμε στο facebook ένα chat με φίλους. Το ονομάσαμε «Ζαγοριταίοι». Υπάρχει ακόμα και οι συμμετέχοντες αυξάνουν.
Οι αγώνες σαν το Ζαγόρι είναι εμπειρίες ζωής, δεν είναι απλά χιλιόμετρα.
• Το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στο τεύχος 12 του free press περιοδικού iRun
