«Αυτή ήταν η πρώτη φράση που πέρασε από το μυαλό μου μετά τον τερματισμό μου στο Πήλιο και έτσι σκέφτηκα να ξεκινήσω και την αφήγησή μου»…
• Γράφει η Λένα Τζίμα
Το Σάββατo 16 Νοεμβρίου 2019 στις 6 το πρωί, με αφετηρία τo Αθλητικό Κέντρο Πορταριάς – Μακρυνίτσας Πηλίου, δόθηκε η εκκίνηση του χειμερινού υπέρ-μαραθωνίου «ULTRA PELION TRAIL» ή απλά UPT. Ένα απαιτητικό τερέν 82 χιλιομέτρων περίμενε τους 128 ultra-αγωνιστές ορεινού τρεξίματος που θέλοντας να προκαλέσουν τις δυνάμεις τους και να παρασυρθούν από τους θρύλους του Πηλίου, ήρθαν τελικά αντιμέτωποι με τον ίδιο τους τον εαυτό. Μία από αυτούς τους εκλεκτούς ήμουν και εγώ…
Δυο χρόνια φλέρταρε στο μυαλό μου ο συγκεκριμένος αγώνας. Για διάφορους λόγους το ανέβαλλα, ένας από αυτούς η ανασφάλειά μου αν είμαι πραγματικά έτοιμη για έναν ultra αγώνα βουνού.
Τότε λοιπόν άφησα κατά μέρους τις όποιες αναστολές μου και με θάρρος είπα στον εαυτό μου θα το τολμήσω…και ότι βγει! Κανείς και ποτέ δεν μπορεί να αισθανθεί πανέτοιμος για έναν τέτοιο αγώνα άλλωστε. Τα πάντα μπορεί να συμβούν ακόμη και στον πιο έμπειρο. Το μονοπάτι και η υπεραπόσταση δεν κάνει διακρίσεις.
Έτσι με περίσιο άγχος το οποίο όσο μπορούσα διασκέδαζα -είναι η άμυνά μου αυτή άλλωστε- βρέθηκα στο πανέμορφο Πήλιο και την Πορταριά. Όσο αγχωμένη και αν ήμουν, ήξερα ότι όταν δοθεί η εκκίνηση, στο μυαλό μου θα σταματήσουν όλα. Κυρίως οι αρνητικές σκέψεις και θα δοθώ εξ ολοκλήρου στη μάχη. Ποια μάχη θα μου πείτε. Την πιο σκληρή ίσως… αυτή με τον εαυτό μου.
Ό,τι πιο δύσκολο, να εξουσιάσεις το μυαλό, κυρίως, και μετά το σώμα για να μην λυγίσεις. Να γνωρίσεις την πραγματική σου δύναμη, αυτή που δεν φαντάζεσαι ότι μπορείς να έχεις…
Πολλοί φίλοι και γνωστοί αθλητές στην γραμμή εκκίνησης στο Αθλητικό Κέντρο Πορταριάς–Μακρινίτσας. Εκεί και τα αγαπημένα μου κορίτσια, η Dragana και η Λεμονιά. Όλοι έτοιμοι με τους φακούς στο κεφάλι, αφού δεν είχε ακόμη ξημερώσει, να ανακαλύψουν το μυθικό βουνό των Κενταύρων.
Η εκκίνηση δόθηκε στις 6 το πρωί και φύγαμε για το μεγάλο ταξίδι της περιπέτειας…
Όταν ξημέρωσε για τα καλά, βρεθήκαμε μέσα στο πανέμορφο δάσος του Πηλίου. Ένα υπέροχο σκηνικό που θα ζήλευε και ο καλύτερος ζωγράφος. Και εγώ πολύ χαρούμενη και ευγνώμων που τα μάτια μου και η ψυχή μου το απολάμβαναν. Εικόνες που δεν αποτυπώνονται πάντα σε μια φωτογραφία του κινητού μας αλλά βαθιά μέσα στην καρδιά και το μυαλό μας. Τα φυλλοβόλα δάση με τα υπέροχα μονοπάτια ήταν ότι ομορφότερο έζησα στον αγώνα.
Τρέχαμε πάνω σε ένα ατελείωτο καφέ χαλί από φύλλα, ακούγοντας στην ερημιά του βουνού μόνο το θόρυβό τους. Όλη αυτή η ομορφιά με έκανε να ξεχνώ την κούραση, η οποία άρχισε να βγαίνει από το 30ό χλμ. όπου έφτασα στο Χιονοδρομικό Κέντρο στα Χάνια. Εκεί μας περίμεναν ένα σωρό καλούδια. Μια σούπερ τροφοδοσία από χειροποίητες μπάρες, νόστιμα σάντουιτς, σπιτικό τραχανά, πατάτες και φρούτα, να πάρουμε δυνάμεις για την συνέχειά μας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η τροφοδοσία σε όλους τους σταθμούς του αγώνα ήταν άφθονη και εξαιρετική, θεωρώ από τις καλύτερες που έχω τύχει. Ένα μεγάλο μπράβο στην διοργάνωση που σέβεται τον αθλητή και τις ανάγκες του και που το φαγητό είναι βασικό κομμάτι επιτυχίας ενός μεγάλου αγώνα.
Εκεί στάθηκα και έφαγα με το ζόρι. Ήξερα ότι ήταν για το καλό μου. Σ’ αυτούς τους αγώνες χρειάζεσαι φαγητό, μου είχε πει ένας φίλος και όχι απλά τζελάκια και πραγματικά έτσι είναι. Για μένα αποδείχθηκε σωτήριο και στην συνέχεια.
Επόμενος μεγάλος σταθμός και προορισμός η Τσαγκαράδα. Άλλα 18 όμορφα χιλιόμετρα μέσα στο δάσος με τις καστανιές και μια υπέροχη θέα από ψηλά με φόντο την θάλασσα. Ένα ονειρικό τοπίο.
Παρόλο που η σήμανση του αγώνα ήταν πολύ καλή, τα «χασίματα» για μένα και για άλλους αθλητές ήταν αναπόφευκτα. Θες η κούραση, η έλλειψη προσοχής, αυτά είναι στο πρόγραμμα όταν τρέχεις στο βουνό. Όταν χάθηκα για πολύ ώρα, έχασα πραγματικά την υπομονή μου. Η επιστροφή να βρω πίσω το σημάδι με τσάκισε. Ψυχολογικά και σωματικά. Δεν ξέρω που βρήκα το κουράγιο και το έκανα. Δεν φημίζομαι και για την υπομονή μου. Εκεί όμως το έκανα όσο και αν με κατέκλυσαν όλα τα αρνητικά συναισθήματα του κόσμου.
Αλλά έτσι είναι το βουνό, το μονοπάτι, το παραμικρό λάθος δεν το συγχωρεί,
οφείλουμε να το σεβόμαστε και να ακολουθούμε τους κανόνες του.
Το σώμα μου άρχισε να διαμαρτύρεται από την κούραση. Ατελείωτες οι ώρες σιωπής, μοναξιάς, ανάσες βαριές από τις ανηφόρες, ένα θολό μυαλό που προσπαθεί να επιβληθεί στα πόδια να τρέξουν να μην τα παρατήσουν. Απίστευτη κούραση που δεν μπορώ να την περιγράψω. Και να σκέφτομαι ότι έχω ακόμη 30 χιλιόμετρα για τερματισμό! Πώς θα αντέξω, πώς θα βγούν;
Είχε αρχίσει να με πονάει φοβερά και η πλάτη από το βάρος του γιλέκου, ένιωθα να με καίει όλη η πλάτη. Τραγουδούσα για να ξεχάσω τον πόνο μου. Έλεγα αστεία στον εαυτό μου. Το διασκέδαζα για να μην με πάρει από κάτω. Δεν ήθελε άλλωστε και πολύ… Επιτέλους φτάνω στην κεντρική πέτρινη πλατεία της Τσαγκαράδας.
Ενας μεγάλος σταθμός πλήρης επανδρωμένος με πλούσιο φαγητό, για την συνέχεια που θα ήταν πραγματικά πολύ δύσκολη. Εκεί έφαγα καλά, άλλαξα ρούχα για το βράδυ, πήρα μια ανάσα ξεκούρασης και έφυγα. Από την Τσαγκαράδα ξεκίνησε το απίστευτο καλντερίμι μοναδικής άγριας ομορφιάς, όπου καταλήγει στις παραλίες του Αιγαίου. Βουνό και θάλασσα ένα!
Ο δρόμος για την Νταμουχάρη δεν ήταν στρωμένος με… ροδοπέταλα αλλά με ένα γλιστερό καλντερίμι που έπρεπε να κατέβουμε για να καταλήξουμε στην παραλία. Για κάποια λίγα χιλιόμετρα τρέχαμε δίπλα στην αρμύρα της θάλασσας. Πόση η ομορφιά του χειμωνιάτικου τοπίου της ερημικής παραλίας δεν περιγράφεται!
Μετά, τρέξιμο στην άμμο και στα βράχια στην παραλία του Αη Γιάννη.
Στο 55ο χλμ. πια της διαδρομής αφήνουμε την θάλασσα για να ανηφορίσουμε και πάλι για το χωριό Ανήλιο. Σ’ αυτό το σημείο είχα την τύχη να βρεθώ τυχαία με έναν φίλο που είχα γνωρίσει σε αγώνα στην Σαντορίνη, τον Δαμιανό. Από εκείνη τη στιγμή που άρχισε να πέφτει το σκοτάδι γύρω στις 6 το απόγευμα και μέχρι τον τερματισμό ήταν η παρέα μου, ο «φύλακας άγγελος μου» κατ’ εμέ. Τον ευχαριστώ πολύ για όλα, την προσοχή του, την φροντίδα του, στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Στο χωριό Ανήλιο δεχόμαστε τις τελευταίες φροντίδες των εθελοντών, γιατί ύστερα από 58 χλμ. μάς περιμένει μια ανάβαση 10 χλμ. στην οποία μαζεύονται 1000 μέτρα υψομετρική. Τότε πραγματικά αρχίζουν να μετριούνται οι αντοχές μας, σωματικές και ψυχικές, σε μια δύσκολη ανάβαση στην μοναξιά του σκοτεινού βουνού για το Χιονοδρομικό του Πηλίου.
Άβυσσος το σκοτάδι γύρω μας. Θαρρώ, πως το μόνο που άκουγα ήταν ζώα από κάπου πιο μακριά και τους ψιθύρους των Κενταύρων…
Τα χιλιόμετρα εκεί κυλούν αργά και βασανιστικά και η παρέα του Δαμιανού για μένα σωτήρια! Αλλιώς να μοιράζεσαι… την κούρασή σου, τους φόβους σου, τα πάντα. Όταν επιτέλους αντικρίσαμε το Χιονοδρομικό, η χαρά μας τεράστια. Φτάσαμε αισίως στα 70 χλμ. και τίποτα πια δεν μας σταματά για τον τερματισμό.
Στα Χάνια τρώμε υπέροχες ζεστές σούπες που μας ζωντανεύουν από το κρύο και την ταλαιπωρία μας και είμαστε έτοιμοι να φύγουμε για τον τελικό μας προορισμό. Εκεί ενημερώνομαι ότι υπάρχει ένα μπέρδεμα με μια άλλη κοπέλα που έχει σταματήσει τον αγώνα και με δείχνουν τα αποτελέσματα DNF. Είμαι εδώ μπροστά σας, μιάμιση ώρα πριν το κλείσιμο της πόρτας, τους λέω, διορθώστε το τώρα γιατί εγώ φεύγω για Πορταριά! Και φυσικά, έτσι έγινε…
Τα τελευταία δέκα χιλιόμετρα που τελικά απεδείχθησαν δεκατέσσερα, ήταν αρκετά επεισοδιακά. Με ένα φακό κεφαλής που υπολειτουργούσε δεν έβλεπα καθόλου καλά στο μαύρο σκοτάδι και συνεχώς έπεφτα. Δεύτερο φακό δυστυχώς δεν είχα πάρει μαζί μου, αν και είχα. Ήταν τέτοιος ο πόνος μου στην πλάτη που στην Τσαγκαράδα αρνήθηκα να τον πάρω, λες και θα με βάρυνε αυτό το μικρό πραγματάκι. Και όμως, στο μυαλό μου είχε κλειδώσει αυτό, ότι δεν αντέχω να κουβαλάω τίποτε άλλο. Λάθος… αλλά από τα λάθη σου μαθαίνεις. Έτσι, με οδηγό μπροστά μου τον Δαμιανό που φώτιζε το μονοπάτι και τα καλντερίμια, οδεύαμε για την Πορταριά.
Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν αντίκρισα από μακριά την Πορταριά και έλεγα ότι τα βάσανά μου έλαβαν τέλος, ήταν ότι χωθήκαμε ξανά μέσα σε ένα σκοτεινό μονοπάτι με πέτρες, ρυάκια, που πίστεψα ότι χάθηκα και ξαναμπήκα στο βουνό. Απίστευτη η εξάντληση, η κούραση, που όσο δυνατή ήμουν σε όλο τον αγώνα, εκεί μου ήρθε να τα παρατήσω… Με την προτροπή του Δαμιανού ότι φτάνουμε, να μου… χρυσώσει το χάπι, συνέχισα και έφτασα στον πολυπόθητο τερματισμό!
Όταν τερμάτισα, αργά τα μεσάνυχτα μέσα στο Αθλητικό Κέντρο της Πορταριάς ο Κώστας Τσαντός ήταν εκεί, περιμένοντας από τον πρώτο έως τον τελευταίο αθλητή όλη μέρα. Η χαρά και η συγκίνησή μου ανείπωτη εκείνη την ώρα. Δεν με ένοιαζε το μετάλλιο, τίποτα.
Η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν ότι έφτασα στην δική μου Ιθάκη… τα κατάφερα!
Είναι συναισθήματα που δεν μπορείς να τα περιγράψεις απλά, τα βιώνεις έντονα. Ακόμη και τώρα που τα σκέφτομαι δακρύζω. Ο τερματισμός βγάζει στην επιφάνεια πτυχές του εαυτού μας που δεν γνωρίζουμε ούτε οι ίδιοι. Και όχι για προσωπική ματαιοδοξία. Ο τερματισμός ένος Ultra Αγώνα δεν μας κάνει «κάποιους». Σημασία έχει να μας κάνει πιο ταπεινούς.
Αντιμετώπισα τους δαίμονές μου, το μυαλό μου έπαιξε πολλά παιχνίδια αυτές τις ατελείωτες ώρες, έζησα μια εμπειρία ψυχής και σώματος που με έκανε πιστεύω λίγο καλύτερο άνθρωπο και αυτό δεν το αλλάζω με όλα τα μετάλλια του κόσμου.
Κλείνοντας την αξέχαστη εμπειρία μου, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Κώστα Τσαντό για την υπέροχη φιλοξενία του και την άψογη διοργάνωση. Ένας ανθρωπος του βουνού που αγαπάει τον τόπο του και φρόντισε με πολλή προσωπική δουλειά να διοργανώσει έναν υπέροχο αγώνα. Πιστεύω ότι σύντομα ο αγώνας αυτός θα είναι πρώτος στις καρδιές των αθλητών του βουνού. Εγώ έφυγα με τις καλύτερες εντυπώσεις από πλευράς διοργάνωσης και φυσικής ομορφιάς.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι αυτός ο ξεχωριστός τόπος επιλέχθηκε από τους Θεούς του Ολύμπου για την θερινή τους κατοικία! Ένας πανέμορφος, ευλογημένος τόπος το Πήλιο, που αξίζει να τον εξερευνήσετε όσοι μπορείτε μέσα από αυτά τα 84 μαγικά χιλιόμετρα.
Ο μόνος επίλογος που βγαίνει πραγματικά από την ψυχή μου αυτή τη στιγμή, είναι ο πρόλογός μου και τίποτε άλλο…
«Δεν νικήσαμε το βουνό… αλλά τους εαυτούς μας!»
(Φωτογραφίες από το www.upt.gr Babis Giritziotis/Go Experience)
> Δείτε το εκπληκτικό trailer του Ultra Pelion Trail (2017), με σκηνές από το πραγματικό πεδίο του αγώνα, στο πανέμορφο φυσικό σκηνικό του Πηλίου…