fbpx

Ultra Trail Lower Olympus: Μόνο για γενναίους!

iRun

31 Μαρτίου 2019.
70 χιλιόμετρα.
3.850 μέτρα υψομετρικής διαφοράς.

41 γενναίοι δρομείς στην εκκίνηση
του 1ου Ultra Trail Lower Olympus στους Παλιούς Πόρους.

3 ultra women ξεκίνησαν τον δύσκολο αγώνα.
Μία κατάφερε να τον τερματίσει μετά από 13 ώρες…

Η καλή μας φίλη Dragana Cejovic θυμάται, μέσα από τις σελίδες του iRun…

Σάββατο 30 Μαρτίου 2019. Όμορφος καιρός, χαλαρή διάθεση. Ξημερώματα στην Εθνική με προορισμό τους Παλιούς Πόρους, οικισμός όπου θα ήταν η εκκίνηση και ο τερματισμός του αγώνα Ultra Trail Lower Olympus.

Είχα ενδιαφερθεί από καιρό πριν και είχα δηλώσει τον «UTLO», όπως ονομαζόταν ο νέος αγώνας ultra στον Όλυμπο. Πρώτη διοργάνωση, πρωτόγνωρη η συγκεκριμένη τοποθεσία για εμένα, άγνωστος ο διοργανωτής, μέτριας δυσκολίας ή κάπως έτσι, ό,τι το καλύτερο να τρέξει κάποιος μια εβδομάδα μετά από έναν κοπιαστικό αγώνα στην Καρδαμύλη. Συνοδοιπόροι ο άνδρας μου ο Κώστας, αλλά και ο καλός φίλος ο Χάρης Μανούσης (και… πρωτάρης σε αγώνα ultra).

Το μεσημεράκι μάς βρήκε στον προορισμό μας με τα κλασσικά, όπως, τακτοποίηση στον ξενώνα, καφεδάκι στην μοναδική πλατεία του χωριού και αργότερα το απόγευμα παραλαβή των αριθμών με μία -πρωτόγνωρη και όμορφη- ενημέρωση στον καθένα μας ξεχωριστά από τον Θωμά Πανταζή, στο ταβερνάκι της πλατείας. Όλα συνηγορούσαν σε ένα ήρεμο Σαββατοκύριακο και ένα ξεκούραστο αγώνα κατά κάποιο τρόπο, έως τη στιγμή αυτής της ενημέρωσης…

Θα είχε χιόνια σε κάποια σημεία, μας εξηγούσε ο Θωμάς.  Ένα κομμάτι της διαδρομής, καθόλου ευκαταφρόνητο, θα είχε συνεχόμενη χιονοκάλυψη για κάπου 7-8 χλμ. Και θα είχαμε και μία εκπληξούλα πριν τον τερματισμό, μία ακόμη καλή ανηφόρα, κάτι σαν ένα vertical. Ήμουνα τόσο πεπεισμένη και προκατειλημμένη από καιρό για το εύκολο αυτό εγχείρημα σε σημείο που δεν έδωσα καμία σχεδόν σημασία σε όσα ο Θωμάς προσπαθούσε με κόπο να μας διαφωτίσει.

Σαράντα μία ενημερώσεις έκανε ο Θωμάς. Μία ενημέρωση για τον καθένα. Σαράντα ένα άτομα βρισκόμασταν στην εκκίνηση πολύ νωρίς την επομένη. Σαράντα ένα άτομα μάλλον νυσταγμένα παρατεταγμένα στην αψίδα αρκετά πριν τις 5 π.μ. που όμως ήταν 4 π.μ. για το βιολογικό μας ρολόι, λόγω της αλλαγής της ώρας νωρίτερα.

Σαράντα ένα άτομα που βροντοφώναζαν ξεχωριστά “παρών” μέσα στη βαθειά νύχτα στο άκουσμα του ονόματός τους από τα χείλη του διοργανωτή, που ανεβασμένος σε μία καρέκλα στο κέντρο της πλατείας, προσπαθούσε εναγωνίως να πάρει “παρουσίες” από τους συμμετέχοντες…

Dragana Cejovic!… άκουσα το όνομά μου!

“Παρούσα” απάντησα δυνατά…

Δεν υπήρχε θέμα να ενοχλούσαμε κάποιους στο χωριό. Επτά μόνιμοι κάτοικοι ήταν όλοι και όλοι. Οι υπόλοιποι, ήμασταν εμείς…

Κυριακή 31 Μαρτίου 2019. 5:00 το πρωί. Η εκκίνηση είναι γεγονός.

Οι προσδοκίες πολλές. Η διάθεση καλή. Χαμογελαστά πρόσωπα. Φακοί κεφαλής αναμμένοι. Τα πρώτα βήματα σε έναν αγώνα που αλλιώς τον είχα κατά νου και αλλιώς τον ένοιωσα στη πορεία. Και δεν ήμουν η μόνη…

Υπό το φως ενός κατακόκκινου φεγγαριού και με τον συνήθη ενθουσιασμό της εκκίνησης, μετά από λίγα αρχικά τρεξιματικά χιλιόμετρα είχε αρχίσει μια απότομη ανηφόρα, αναγκάζοντάς μας να αλλάξουμε ρυθμό ενώ ταυτόχρονα είχε αρχίσει να αραιώνει ολοένα και περισσότερο η απόσταση μεταξύ μας. Παρόλο που είχα μελετήσει την διαδρομή και ήξερα τι με περιμένει στα πρώτα 15 χιλιόμετρα, τα πόδια μου αντιδρούσαν ακολουθώντας το δικό τους ρυθμό. Η νύχτα ήταν όμορφη, το φεγγάρι εκεί να προσπαθεί να ανταγωνιστεί τόσο τις δέσμες των φακών μας όσο και φώτα του Πλαταμώνα και των Νέων Πόρων κάτω χαμηλά.

Είναι ωραίο να τρέχεις μόνος σου μες την νύχτα, δεν ακούς τίποτα,
μόνο τα βήματά σου και την ανάσα σου, ξεχνάς τον φόβο σου…

…στο 8ο περίπου  χιλιόμετρο τα πόδια μου πάτησαν το πρώτο χιόνι της διαδρομής, ήταν σκληρό και παγωμένο, προσπαθούσα να ισορροπήσω και ταυτόχρονα να απολαύσω την ομορφιά του. Η μέρα σιγά, σιγά είχε αρχίσει να χαράζει και ένα μαγικό θέαμα με περίμενε στο 12ο χιλιόμετρο περίπου, αντικρίζοντας την Λίμνη Κατή.

Για κάποιες τέτοιες στιγμές αξίζει να ταλαιπωρηθείς, αξίζει να πονέσεις. Ήμουν τυχερή, ήμουν ευλογημένη, ήμουν μαγεμένη από την ομορφιά που αντίκρισαν τα μάτια μου! Το χιόνι γύρω από την λίμνη είχε πάρει ένα ζεστό, κόκκινο χρώμα και τα δέντρα γύρω την αγκάλιαζαν, σαν να ήθελαν να την προστατέψουν από τους εισβολείς (εμάς). Στο βάθος μια φωτιά περίμενε να ζεστάνει λίγο τα κορμιά μας ενώ οι υπομονετικοί φωτογράφοι να προσπαθούν να παγώσουν αυτές τις μοναδικές στιγμές.


 
 

Τα μάτια μου είχαν βουρκώσει, ναι, πείτε με και ευαίσθητη! Έχοντας στο μυαλό αυτές τις εικόνες, κατάφερα την κοπιαστική ανάβαση στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής, στην κορυφή Μεταμόρφωση, στα 1580m, στο 15ο χλμ περίπου. Ο Ήλιος είχε κάνει την εμφάνισή του για τα καλά και άλλο ένα μαγικό θέαμα είχε θαμπώσει τα μάτια μου, το βλέμμα μου ταξίδευε στις χιονισμένες γύρω βουνοκορφές κάνοντας με να ξεχάσω την κούραση της προσπάθειάς μου… με περίμεναν περίπου τρία χιλιόμετρα, απότομα, κατηφορικά, έως τον 1ο σταθμό ανεφοδιασμού, στο 18χλμ, στην θέση Καλλιπεύκη.

Ο Θωμάς ήταν εκεί, μαζί με τους ακούραστους εθελοντές, μας περίμεναν με ένα τεράστιο χαμόγελο όλοι. Μικρό διάλειμμα, αναπλήρωση της χαμένης ενέργειας και αναχώρηση για τον επόμενο σταθμό, την Ραψάνη, στο 36ο χιλιόμετρο. Εκεί θα με περίμενε ο Κώστας μου. Στα επόμενα αυτά περίπου 18χλμ άρχισα να καταλαβαίνω ότι η συνέχεια δεν θα είναι καθόλου εύκολη…στην αρχή ένας ανηφορικός, δασικός δρόμος μας προετοίμαζε για τα επόμενα που ερχόντουσαν.

Οι εναλλαγές των ανηφόρων και των κατηφόρων, σε συνδυασμό με ένα πάρα πολύ δύσκολο, τεχνικό, γλιστερό, χιονισμένο τερέν, έκαναν τους τετρακέφαλούς μου να πάρουν φωτιά κυριολεκτικά…κάπου στην μέση περίπου αυτής της διαδρομής άκουσα από τους εθελοντές ότι είχαν σταματήσει αρκετά άτομα, ή δεν πρόλαβαν την πρώτη πόρτα ή είχαν κουραστεί – δεν είχα καταλάβει…ένιωθα λύπη, σκεφτόμουν και τον Χάρη, που ήταν, θα τα καταφέρει, ήταν η πρώτη του φορά που δοκίμαζε να τρέξει τόσα χιλιόμετρα… και οι δυο κοπέλες που ήταν, η αγαπημένη μας Ping… και να, τον Κώστα να με περιμένει, χαμογελαστός, ενώ εγώ κατέβαινα τα σκαλιά που οδηγούσαν στην πλατεία της Ραψάνης. Ένιωθα καλά, δυνατή και έτοιμη για το άλλο μισό του αγώνα. Ένα μικρό διάλειμμα, μια – δυο πατάτες βραστές στα γρήγορα, ένα γλυκό φιλί και πολύ σύντομα χανόμουν στα στενά δρομάκια του χωριού…

Ήξερα ότι με περίμενε άλλη μια δύσκολη και απότομη ανηφόρα για περίπου 12χλμ συνεχόμενα, με σχεδόν 1000μ θετικής υψομετρικής. Δεν ήξερα όμως ότι το τερέν που θα συναντούσα – και δεν πρόκειται να το ξεχάσω – ήταν τόσο επώδυνο για τα πόδια μου. Όλες οι εποχές του χρόνου μαζεμένες σε αυτά τα χιλιόμετρα. Και το χιόνι επέμενε και πάλι, και παρόλο που το αγαπάω πολύ, δεν το ήθελα εκείνη την στιγμή. Είχε λιώσει και μαζί με την λάσπη ήταν ένας συνδυασμός που κούραζε τα ήδη ταλαιπωρημένα μου πόδια.

Ένα μαγικό δάσος καλυμμένο εξολοκλήρου με πεσμένα φύλλα, ένα δάσος πανέμορφο φωτογραφικά, όμως ταυτόχρονα με αόρατους κινδύνους που καραδοκούσαν κρυμμένοι κάτω από αυτά, άπειρα χόρτα με αγκάθια που μπλεκόντουσαν ανάμεσα στα πόδια μας έκαναν τα χιλιόμετρα αυτά, αλλά στη συνέχεια και τα κατηφορικά, έως τον επόμενο τρίτο σταθμό ανεφοδιασμού στο Κολυμπάρι 53ο χλμ., ατελείωτα…

…Οι φωνές, τα χειροκροτήματα και τα χαμόγελα των εθελοντών στον σταθμό αυτόν με γέμισαν με δύναμη και ενέργεια.  “Σηκωθείτε, έρχεται η μοναδική γυναίκα” – φώναζαν.

Τότε κατάλαβα ότι οι δυο κοπέλες είχαν σταματήσει τον αγώνα, δεν ήξερα γιατί, απλά ευχόμουν να ήταν καλά, διότι το τερέν αυτό ευνοούσε τις πτώσεις και τους τραυματισμούς. Ήμουν μοναδική γυναίκα στον αγώνα, ένιωθα ένα μεγάλο βάρος, μια υποχρέωση, να φτάσω στον τερματισμό. Όχι επειδή αυτός ήταν ο στόχος μου, ένας αγώνας της προετοιμασίας μου ήταν εξάλλου, τώρα όμως είχα έναν λόγο παραπάνω…

Σαράντα ένα άτομα τόλμησαν, σαράντα ένα άτομα προσπάθησαν, κάποιοι δεν συνέχισαν ως το τέλος…

Προσωπικά, ο αγώνας μου άρεσε και μάλιστα πολύ. Μου άρεσε γιατί λες και ήταν βγαλμένος από τα παλιά, από τότε που ένας αγώνας δεν ήταν απλά μόνο το χρονόμετρο, αλλά η επαφή με το ίδιο το βουνό… Μου άρεσε γιατί εξέπεμπε ένα ξεχασμένο ρομαντισμό παντρεμένο με μία δόση περιπέτειας. Μου άρεσε γιατί ενώ τελικά ήταν πραγματικά μία δύσκολη δοκιμασία (και λόγω υψομετρικής και λόγω τερέν) όλα ήταν τόσο απλά όσο ακριβώς αρμόζει σε ένα αγώνα βουνού. Ορισμένες ελλείψεις υπήρχαν, αν και για πρώτη φορά (πάντα εκφράζοντας την προσωπική μου άποψη) αυτές ήταν ελάχιστες. Βέβαια, ακόμα και οι ελλείψεις αυτές προσέδιδαν κάτι το “πρωτόγονο”, κάτι το ελκυστικό.

Χάθηκα 2-3 φορές στη διαδρομή, έπεσα άλλες τόσες από τις οποίες η μία ήταν γερή που για λίγα δευτερόλεπτα είχα χάσει την ανάσα μου και τερμάτισα με πόδια γεμάτα πληγές και γδαρσίματα που σίγουρα δεν κολακεύουν το γυναικείο φύλλο. Αυτό όμως είχε και τη δική του χάρη!

Αυτό ακριβώς δημιουργεί ένα κίνητρο και συνάμα την επιθυμία να βρεθώ και πάλι στην γραφική εκείνη την πλατεία κάτω από την αψίδα και να ξαναφωνάξω… “Παρούσα”…

• H εμπειρία της Dragana Cejovic δημοσιεύθηκε στο τεύχος 19 του iRun ..and i am free!

 


O 2os Ultra Trail Lower Olympus θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 29 Μαρτίου 2020. Για περισσότερες πληροφορίες και εγγραφές –που θα παραμείνουν ανοικτές μέχρι 8 Μαρτίου- επισκεφθείτε το: www.olympustrailrunning.com/el/ultra-trail-lower-olympus

Ο UTLO είναι ένας δυνατός medium ultra αγώνας βουνού 70Χλμ/4000+ στην περιοχή του Ανατολικού – Κάτω Ολύμπου. Με θέση νοτιοανατολική του κεντρικού Ολύμπου είναι ίσως και το μεγαλύτερο δάσος του, που συνδέει τους οικισμούς Παλαιούς Πόρους, Παλαιό Παντελεήμονα, Άνω Σκοτίνα και τα χωριά Καλλιπεύκη, Ραψάνη, Κρανιά και Αιγάνη. Όλη η διαδρομή χαρακτηρίζεται δασική με χαρακτηριστικά σημεία την Λίμνη Κατή, Μεταμόρφωση και Τρανή Ράχη.

Θυμίζουμε και την δυνατότητα ομαδικής μετακίνησης με το “πούλμαν του δρομέα” και συντονιστή τον Χάρη Μανούση, για όσους επιθυμούν να μεταβούν στον αγώνα εύκολα, οικονομικά και με παρέα!

Δημοφιλη Αρθρα

iRun 45 Χειμώνας 2024

Get your magazine at home!

Γίνε Συνδρομητής
και πάρε δώρο
την τσάντα του iRun!