Ο “cosmo-runner” του iRun, Σάββας Σπανούδης, κοιτάζει επίμονα τα δρομικά παπούτσια που προτιμάει να φοράει στους αγώνες, σκέφτεται αν θα τα ξαναφορέσει σύντομα, και καταλήγει να ηρεμήσει -ή όχι;- αναπολώντας τον πρώτο του ολοκληρωμένο μαραθώνιο, σαν σήμερα, πριν από 7 ολόκληρα χρόνια…
- του Σάββα Σπανούδη (@ilunga14)
Σαν τώρα, αυτήν τη στιγμή που σας διηγούμαι την ιστορία μου, τρεις το μεσημέρι πριν από 7 χρόνια, το 2013, προσπαθούσα με τη βοήθεια του τοίχου και με βήματα βατράχου να ανέβω τα σκαλιά του κτιρίου που οδηγούσαν στο airbnb δωμάτιό μου στην Κοπεγχάγη. Ηταν ο πρώτος μου μαραθώνιος!
Ή μάλλον, ο πρώτος ολοκληρωμένος μου μαραθώνιος. Ο ανολοκλήρωτος ήταν το αμύθητο 2001, 24 ετών, όταν στο 35ο χλμ. της πλημμυρισμένης κλασικής διαδρομής ένα ιδιωτικό τζιπ με πήρε τρεμάμενο, με λυγισμένα γόνατα και μουδιασμένα χέρια, και με πήγε συστημένο στο Σωτηρία. «Υποθερμία, αν αργούσε μπορεί και να πέθαινε», είπαν στους σοκαρισμένους αφιχθέντες γονείς μου, οι οποίοι από τότε είδαν τον μαραθώνιο σαν εχθρό. Το ίδιο και εγώ. Εξήντα ημιμαραθωνίους εγώ, και τρέχτε εσείς όσο θέλετε.
Ο πρώτος μου μαραθώνιος ήταν (και συνεχίζει να είναι) και ο πιο ακριβός μου. Στα 89 ή 92 ευρώ. Κάτι τέτοιο. Είπα και ευχαριστώ. Που είχαν ανοιχτές τις εγγραφές μια μέρα πριν. Το ήξερα βέβαια. Ετσι και αλλιώς, δεν είχα ταξιδέψει στην Κοπεγχάγη για τον μαραθώνιο. Αλλά για τη Eurovision που γινόταν στη Σουηδία. Δεν είχε καταλύματα στο Μάλμε, έπιασα ένα στη γειτονική Δανία!
Ο πρώτος και πιο ακριβός μου μαραθώνιος ήταν και ο πιο απροετοίμαστός μου μέχρι σήμερα. Εχει τόσα μικρά δυσχερή σημεία, που πάντα κάποιο ξεχνάω όταν προσπαθώ να τα θυμηθώ για να τα πω σε κάποιον -τις περισσότερες φορές σε μένα τον ίδιο- όταν μας βρίσκει μία αναποδιά πριν από τον μαραθώνιο. Σίγουρα βέβαια, δεν μπορώ να συγκριθώ με τον τύπο που το 2018 οδήγησε οικογενειακώς μετά τη δουλειά από το Αίγιο στις 1 το πρωί, έβγαλε τη μικρή βόλτα στο Σύνταγμα στις 3 το πρωί μπας και ηρεμήσει από το κλάμα, έτρεξε τον κλασικό μαραθώνιο, οδήγησε πίσω στο Αίγιο και πήγε το απόγευμα στην ορθοστατική δουλειά (είναι σεφ, θα τον πείσω να σας διηγηθεί την ιστορία του), αλλά παρ’ όλ’ αυτά θα απαριθμήσω γραπτώς την προετοιμασία του μαραθωνίου της Κοπεγχάγης, για να κρατήσω και το αρχείο, να το τυπώσω και να το βάλω με σελοτέιπ στην εξώπορτα…
- Ημουν κρυωμένος.
- Την προηγούμενη μέρα έτρεξα μία ώρα.
- Για να τσεκάρω τις ταλαιπωρημένες από θλάση γάμπες μου.
- Το βράδυ πριν τον μαραθώνιο ήμουν σε άλλη πόλη – ο τελικός της Eurovision τελείωσε μία το πρωί.
- Να κοιμήθηκα τρεις ώρες;
- Η διατροφή μου την προηγούμενη μέρα είχε γλυκίσματα, κέικ, κάνα σάντουιτς.
- Εβρεχε από το 1ο μέχρι το 42ο χλμ.
Ο πρώτος, ο ακριβότερος και ο πιο απροετοίμαστος μαραθώνιός μου, είναι και ο γρηγορότερός μου μέχρι σήμερα – έχω τρέξει άλλους έξι. Σε 3 λόγους έχω κατασταλάξει για την αποτελεσματικότητα.
1. Η συμβουλή του Γιώργου Δούση, μαραθωνοδρόμου και προπονητή, που πρωτογνώρισα στο απροσδόκητο περίπτερο του ΣΕΓΑΣ στη μικρή έκθεση του μαραθωνίου, όταν τον ρώτησα κάτι χαζό σαν το «πώς να τρέξω;». Αφού του απάντησα «όχι» στην ερώτηση «έχεις κάνει κάνα 30άρι τους τελευταίους μήνες», με συμβούλεψε -και επέμεινε- «ξεκίνα αργά». Αργότερα που τον ξανασυνάντησα σε ένα adidas run στον Φλοίσβο, συνειδητοποίησα ότι μάλλον θα ξαφνιάστηκε από την επίδοσή μου, σαν να φαινόταν ότι τον δούλευα δηλαδή τότε στην Κοπεγχάγη, το 3:31:23 δεν είναι και τόσο άσχημο για έναν άβγαλτο και φοβισμένο δρομέα που γράφτηκε στον αγώνα 18 ώρες πριν από την εκκίνησή του.
2. H βροχή. Έκανε τελικά καλό, δεν χρειάστηκα ανεφοδιασμό μέχρι το 40ό χλμ.!
3. Η επίπεδη Κοπεγχάγη. Θυμάμαι προς το τέλος ότι σκέφτηκα «αν εμφανιστεί καμιά ανηφόρα τώρα, είμαι τελειωμένος».
Ο πρώτος, ο ακριβότερος, ο πιο απροετοίμαστος και ο γρηγορότερος μαραθώνιός μου, είναι και ο πιο συναισθηματικός μέχρι σήμερα. Εχοντας ξενυχτήσει, έχοντας συνάχι, έχοντας πρόσφατο τραυματισμό, έχοντας καταρρεύσει 12 χρόνια πριν, κανείς στην Αθήνα δεν ήξερε ότι θα τρέξω. Τερμάτισε πρώτα και μετά πες ό,τι θες. Θυμάμαι τη στιγμή. Ετρωγα το γιαουρτάκι – χορηγό, στεκόμουν κάτω από μία τέντα για να μην βρέχομαι, τα πόδια μου ήταν πιασμένα σαν πέτρες, και το τηλέφωνο στην Κυψέλη το σήκωσε ο πατέρας μου. – «Τι κάνεις;» – Καλά – «Πού είσαι;» – Ετρεξα μαραθώνιο. – «Τι;» – Ετρεξα μαραθώνιο. «Τι; (παύση)»…
«Βικτώρια, έτρεξε μαραθώνιο». Θα προσπαθήσω να περιγράψω με λόγια τη συναισθηματική χροιά αυτών των τριών λέξεων που βγήκαν από τα χείλη του και αναπολώ κάθε 19η Μαΐου: Είχαν απόγνωση. Ζητούσαν επιβεβαίωση από τη μητέρα μου. Περιείχαν φόβο. Και απορία. Και λίγο άρνηση, «δεν είναι δυνατόν». Και μάλλον περηφάνια. Δεν θυμάμαι τι άλλο είπαμε. Πώς το κλείσαμε. Σίγουρα θα μου είπε αυτό το απαλό «τρελός είσαι» που μου έλεγε όταν έλεγα ή έκανα βλακείες, μέχρι και τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς που έφυγε από κοντά μας. Οι τρεις αυτές λέξεις, με τη συγκεκριμένη χροιά, είναι αυτό που θυμάμαι καλύτερα όταν σκέφτομαι τον πρώτο, τον ακριβότερο, τον πιο περίεργο, τον γρηγορότερο και τον πιο συναισθηματικό μαραθώνιό μου μέχρι σήμερα.