Η συντάκτρια και δρομέας του iRun, Χαρά Λειβαδίτη, περιγράφει εικόνες και στιγμές από το 157ο χλμ. του Σπάρταθλον.
– Ημουν στον σταθμό 46, ο οποίος βρίσκεται στο 157ο χλμ. του Σπάρταθλον (246 χλμ.), το οποίο βρίσκεται αμέσως μετά από μία πολύ ζόρικη ανηφόρα για τους μετέχοντες.
– Ο σταθμός μας επανδρώνεται από δρομείς, οπότε γνωρίζουμε τις ανάγκες των συμμετεχόντων.
– Η διοργάνωση έφερε στον σταθμό νερό, κόκα κόλα, σταφίδες, κρακεράκια και σοκολατένιες μπάρες. Τα υπόλοιπα ήταν δική μας πρωτοβουλία.
– Οι βραστές πατάτες με το μπόλικο αλάτι ξεπούλησαν αμέσως. Είχαμε ακόμη κοτόσουπα, μακαρόνια, ψωμί και κομματάκια τυρί κίτρινο. Είχαμε μεριμνήσει και για τους vegan αθλητές: βίγκαν σούπα και ρύζι με μανιτάρια.
– Φαγητό από εμάς πήραν οι περισσότεροι. Πολλές φορές έρχονταν οι συνοδοί τους νωρίτερα και μας έλεγαν «έρχεται ο αριθμός τάδε. Βάλ’ του πατάτα και σούπα».
– Θυμάμαι έναν δρομέα, ασιατικής καταγωγής, που έφτασε σε πολύ καλό χρόνο, αλλά καταβεβλημένος. Μας είπε ότι έσπασε το πόδι του (broke my leg, broke my leg). Κάθισε στην καρέκλα. Πήρε τον χρόνο του. Αφού συνήλθε, και βεβαιώθηκε και αυτός και εμείς ότι δεν είχε σπάσει το πόδι του, η υπεύθυνη του σταθμού, Λένα Τζίμα, τον ενθάρρυνε με κάθε τρόπο, λέγοντάς του «Να μου υποσχεθείς ότι θα σε δω στη Σπάρτη». Σιγά σιγά τον έπεισε, και έφυγε για να συνεχίσει τον αγώνα του.
– Ενας άλλος δρομέας, Ελληνας, ήρθε στον σταθμό ζητώντας γιατρό, καθώς αισθανόταν πολύ πόνο στο στήθος και στην πλάτη. Είχε πάθει ψύξη από τον πάγο που είχε βάλει το πρωί στο σώμα του για να αντιμετωπίσει τη ζέστη. Τον φροντίσαμε κατάλληλα και τον στείλαμε στον επόμενο σταθμό, όπου υπήρχε γιατρός.
– Ο σταθμός άνοιγε στις 19:35. Εμείς ήμασταν εκεί από τις 18:00. Ο Φώτης Ζησιμόπουλος πέρασε στις 19:20, ένα τέταρτο πριν από την επίσημη ώρα ανοίγματος! Ηρθε ο προπονητής του, Δημήτρης Κασίμης, και μας ενημέρωσε ότι έρχεται και τι ακριβώς να του έχουμε έτοιμο. Του τα είχαμε όλα στημένα.
– Ο σταθμός έκλεινε επισήμως στις 04:45. Πέρασαν έγκαιρα όλοι οι δρομείς που είχαμε ενημερωθεί ότι συνέχιζαν από τον προηγούμενο σταθμό. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να κόψουμε κάποιον φέτος. Φτάσαμε στη Σπάρτη στις 06:00.
– Η πρώτη γυναίκα, Νόορα Χόνκαλα, δεν σταμάτησε καθόλου σε μας.
– Οι περισσότεροι έπιναν πολύ νερό. Που φάνηκε ότι ήταν αφυδατωμένοι. Διότι είχαν φάει όλη αυτήν τη ζέστη όλη τη μέρα.
– Οι δρομείς που περνούσαν τελευταίοι έφταναν πολύ αγχωμένοι, καθώς λόγω της παρατεταμένης ανηφόρας που προηγούταν, δεν ήξεραν αν θα καταφέρουν να προλάβουν ανοιχτό τον σταθμό, απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεχίσουν τον αγώνα τους.
– Κάποιοι άνθρωποι μας ευχαρίστησαν πραγματικά για αυτό που τους προσφέραμε. Αναγνώριζαν την εθελοντική μας πράξη.
– Είχαμε φτιάξει ένα πανό για τον Γιώργο Πάνου που χάσαμε πρόσφατα. Νιώσαμε την απουσία του αγαπητού Σπαρταθλητή, που όποτε πέρναγε από εδώ μας ευχαριστούσε για αυτά που του προσφέραμε.
– Ηταν η 4η φορά που ήμουν εδώ, σε αυτόν τον συγκεκριμένο σταθμό.
– Αν θα τρέξω εγώ το Σπάρταθλον;! Όχι, δεν νομίζω. Δεν είμαι προπονημένη. Πιστεύω θα είχα το ψυχικό σθένος. Μου λείπουν όμως οι προπονήσεις. Είναι τρομερή καταπόνηση. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να το κάνω. Αλλά τους θαυμάζω. Είναι δύναμη ψυχής.
