Τελικά, όλα στο χέρι μας είναι.
Μπήκα στο δρομικό κίνημα το 2019, υποκινούμενος από ένα διαφημιστικό σποτ του δρόμου στο Αρκαλοχώρι της Κρήτης. Ο πρώτος μου αγώνας ήταν 5 χλμ. μετ’ εμποδίων, αφού κάθε 500μ έπρεπε να κάνω… διάλειμμα. Αυτό ήταν. Το μικρόβιο αναπτύχθηκε με τη βοήθεια του κορωνοϊού, έσπαγα την καραντίνα τρέχοντας.
1000 χλμ. το 2020, 1200 χλμ. το 2021 και ο χορός καλά κρατεί. Και «όπου γάμος και χαρά», συμμετείχα όπου γινόταν αγώνας, όχι πια στα 5, αλλά στα 10 χλμ.
Τον Σεπτέμβριο με παρέσυρε η παρέα και έτρεξα 30 χλμ. στα Ιωάννινα. Γλυκάθηκα και σκεφτόμουν την υπέρβαση του ΑΜΑ. Χωρίς δεύτερη σκέψη, άλλαξα τη συμμετοχή μου από 10 χλμ. στα 42. Και πάλι Αρκαλοχώρι τον Οκτώβρη για ημί, και άλλος ένας ημί στον Μαραθώνα, και μετά -από άσχετο λόγο- χτύπησα γόνατο την Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2022 (μηνίσκος – χόνδρος – επιγονατίδα).
Η ιατρική σύσταση ήταν αποχή από δρομικές εκδηλώσεις, και επιπλέον φάρμακα, παγοθεραπείες και βλέπουμε.
Τι να δούμε; Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2022 τρέχω στον ημί του Αγίου Στεφάνου, με το γόνατο δεμένο και πολύ προσεκτικά. Μετά, ακινησία μέχρι την Κυριακή του ΑΜΑ. Ο πρώτος μαραθώνιος, στα 64 χρόνια μου. Γιατί οι ηλικίες είναι απλά ένας αριθμός.
Με όποιο ρίσκο και πολλή αυτοπεποίθηση, ξεκίνησα να πάω. Στη διαδρομή προς τον Μαραθώνα, βλέποντας τις κατηφόρες από Σταυρό προς Πικέρμι, γελούσα σκεπτόμενος τον εαυτό μου να σέρνεται μετά από ώρες να τις ανεβαίνει. Ηταν όμως τόσο μεγάλο το κίνητρο να μπω στο Καλλιμάρμαρο, που δεν με σταματούσε τίποτα. Ακόμα και με ένα γόνατο λιγότερο. Αυτή τη γιορτή έπρεπε να τη ζήσω.
Στην αναμονή για την εκκίνηση, δεν κατάλαβα πώς πέρασε ο χρόνος και ξαφνικά βρέθηκα να τρέχω. Λίγο μετά τον Τύμβο, συναντώ μπροστά μου τον κ. Στέλιο Πρασσά, τον 91χρονο μαραθωνοδρόμο (είμαστε γεννημένοι ίδια ημερομηνία. Λες;). Μα είμαι πολύ νέος ακόμα, έχω να φάω πολλά ψωμιά για να φτάσω στα δικά του κατορθώματα.
Στις ανηφοριές στο Μάτι, οι ενοχλήσεις στο γόνατο εξαφανίστηκαν, γιατί το υπόλοιπο κορμί άρχισε να πονάει. Αλλά, είμαστε ακόμα στην αρχή.
Στη διασταύρωση της Ραφήνας, ρωτάω στο σταθμό υδροδοσίας, «έχει πολύ δρόμο ακόμα;» και παίρνω την ευγενική απάντηση «λίγο, μετά τη στροφή». Χρειάζεται να διατηρείς το μυαλό καθαρό και τη διάθεση ευχάριστη.
Συναντώ όλα τα μέρη που έχουν επισημάνει παλαιότεροι δρομείς (Πικέρμι, ΑΛΕΞ ΠΑΚ) και ζω τη δυσκολία, αλλά το Καλλιμάρμαρο μας περιμένει.
Στις ανηφοριές, αρχίζει το περπάτημα και όπου έχει κόσμο και «μπιζάρισμα», για έναν ανεξήγητο λόγο «βγάζεις φτερά». Ειδικά όταν δεκάδες πιτσιρίκια απλώνουν τα χεράκια τους για hi five. Από το 18ο μέχρι το 31ο χλμ., αντικειμενικά «τα είδα όλα».
Ζεστή (αχ, αυτός ο αττικός ουρανός), κούραση, πόνος, αλοιφές στο γόνατο από τις ομάδες Α’ βοήθειας, αλλά και κόσμος να σε «σπρώχνει» με τις φωνές του. Ειδικά στο πέρασμα από την Παλλήνη, έτρεχα στο ρυθμό «Lou Bega – A Little Bit Οf», που έπαιζε από τα μεγάφωνα.
Αϊντε, λίγο ακόμα και τον φάγαμε τον γάιδαρο.
Φτάσαμε στη γέφυρα του Σταυρού και με χίλια ζόρια την ανέβηκα περπατώντας. Και τώρα, οι οδηγίες του έμπειρου φίλου μου του Μανώλη, προκαλούν λίγο φόβο: «Ο Μαραθώνιος αρχίζει μετά τα 30 χλμ». Διστακτικά επανέρχομαι από βάδισμα σε τρέξιμο. Σιγά σιγά καταλαβαίνω ότι «το έχω».
Φτάνω στην ΕΡΤ, στον Χολαργό, στο Πεντάγωνο και όσο περνάνε τα χιλιόμετρα, τόσο ανεβαίνει η αδρεναλίνη. Το Καλλιμάρμαρο μας περιμένει.
Στη γέφυρα Κατεχάκη ζητάω λίγο ψυκτικό από το σταθμό, αλλά έχει τελειώσει! Δεν πειράζει όμως. Είμαστε ήδη στο τέλος. Η τελευταία ανηφόρα, περπατώντας, και μετά αρχίζει το πανηγύρι. Αργά, αλλά τρέχοντας, περνάμε από τα block των χορηγών. Μας δίνουν φτερά. Φτάνουμε Φειδιππίδου, λίγο ακόμα βάδισμα, και Βασιλίσσης Σοφίας. Στα πόδια φτερά, πως άραγε;
Εξω από το Μέγαρο Μουσικής συναντώ φίλους, αγκαλιαζόμαστε, αλλά έχω ακόμα 2 χιλιόμετρα. Δεν τρέχω πια, πετάω. Περνάω μπροστά από το γραφείο μου και στρίβω Ηρώδου Αττικού. Νομίζω ότι είμαι… Ολυμπιονίκης. Μπαίνω στο Καλλιμάρμαρο, τερματίζω, μα δεν είναι το τέλος.
Σήμερα ξεκίνησε μια νέα πρόκληση. Να βοηθήσω όποιον μπορώ να ζήσει αυτήν τη στιγμή του τερματισμού μέσα στο Καλλιμάρμαρο.
Οσον αφορά το γόνατο, προς το παρόν πάω κουτσαίνοντας, αλλά όλα τα πράγματα έχουν το τίμημά τους.
* Αν θέλετε να μοιραστείτε και εσείς την εμπειρία σας από τον 39ο Αυθεντικό Μαραθώνιο, στείλτε μας το κείμενό σας στο info@irunmag.gr
Διαβάστε ακόμα:
Μαρία Μονιώδη: «Μια υπέροχη μέρα»
Νίκη Ροδίτη: «100 μέτρα είναι, θα συρθώ βοηθώντας με τα χέρια»
Οι συντάκτες του iRun στον 39ο Αυθεντικό Μαραθώνιο: Λένα Τζίμα
