Πέντε και ένα λάθη που κάνουν οι ερασιτέχνες (κυρίως) δρομείς και δεν εξελίσσονται, παραιτούνται ή οδηγούνται σε τραυματισμό και υπερπροπόνηση.
1) Εχουν μη ρεαλιστικές προσδοκίες με βάση τα σωματομετρικά τους χαρακτηριστικά, την προπονητική τους ηλικία και τον διαθέσιμο χρόνο τους
Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε υγιείς και εφικτούς στόχους για να μπορέσουμε να αντλήσουμε ικανοποίηση και όρεξη από αυτό που κάνουμε και όχι να κυνηγάμε κάτι ανέφικτο και μη ρεαλιστικό. Πάντα με σεβασμό στην υγεία μας, την οικογένειά μας και την εργασία μας. Οταν ο αθλητισμός γίνει εμμονή και ματαιοδοξία, αργά ή γρήγορα θα φέρει προβλήματα στη ζωή μας.
2) «Μαγειρεύουν» το πρόγραμμα
Οταν παραλλάσσουμε και γενικότερα παρεμβαίνουμε υπερβολικά στο πρόγραμμα που μας δίνεται, χάνεται η ουσία της σχέσης αθλητή – προπονητή.
Ο προπονητής έχει τον ρόλο του σχεδιαστή, παίρνοντας παράλληλα και την ευθύνη για την όποια εξέλιξη ή μη, πάντα βέβαια σε συνεχή επικοινωνία, συνεννόηση και κατανόηση προς τον αθλητή.
Μέρος της επιτυχίας μας στον αθλητισμό είναι αυτό ακριβώς, η πίστη μας σε αυτό που κάνουμε και με τον τρόπο που το κάνουμε, χωρίς δεύτερες σκέψεις και ενδοιασμούς. Για αυτό άλλωστε υπάρχουν και πολλοί δρόμοι που οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα.
3) Κάθε αγώνας είναι αποτυχία αν δεν κάνουμε ατομικό ρεκόρ ή το απόλυτο της επίδοσης
Είναι ξεκάθαρο πως η υπομονή και η επιμονή μάς εξελίσσει. Είναι πιο υγιές να σκεφτόμαστε ότι κάθε φορά αποτυγχάνουμε και λίγο λιγότερο, παρά το δίπολο αποτυχία – επιτυχία.
Θα χρειαστεί να κοπιάσουμε αρκετά και να επιμείνουμε ακόμα και όταν το ρολόι δεν ικανοποιεί το «εγώ» μας ή το τι θα θέλαμε.
Σε έναν κόσμο που υπάρχει συνεχής υπερπληροφόρηση και δυσκολία συγκέντρωσης – αφοσίωσης σε όλους τους τομείς, ο αθλητισμός και το τρέξιμο μας μαθαίνουν την υπομονή, την αυταπάρνηση και τον συνεχή αγώνα για «αξίες» που είναι έξω από τη ζώνη άνεσης και μας «ξεβολεύουν».
4) Βιασύνη για υψηλό επίπεδο, μεγάλες αποστάσεις, απαιτητικές προπονήσεις
Στόχος μας πρέπει να είναι αρχικά να δημιουργήσουμε υγιείς συνήθειες σε διατροφή και προπονητική ρουτίνα, ξεκινώντας από τις μικρές αποστάσεις. Σταδιακά, αφού χτίσουμε επαρκώς την αερόβια βάση μας και δύναμή μας, να μεταβούμε σε μεγαλύτερες αποστάσεις ή υψηλότερες εντάσεις και ειδικές προπονήσεις.
5) Κάνουν μόνο τρέξιμο
Παραμελούν, έτσι, εξίσου σημαντικές προπονητικές αξίες, ίσως και σημαντικότερες σε μεγαλύτερες ηλικίες.
Η ελαστικότητα, η ευλυγισία, η νευρομυϊκή συναρμογή και δύναμη πρέπει να δουλεύονται επιμελώς και να συμπεριλαμβάνονται στον προπονητικό προγραμματισμό, δίνοντάς μας γενικότερη ευεξία και ευρωστία συγκριτικά με τη μονόπλευρη άσκηση.
6) Δεν ξεκουράζονται
Κομμάτι της προπόνησης και ίσως το πιο σημαντικό, είναι η επαρκής ξεκούραση. Αρχικά, μέσω του ύπνου και έπειτα μέσω τεχνικών αποκατάστασης: μάλαξη, κρυοθεραπεία, διατάσεις, foam roller κλπ.
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι ενώ η προπόνηση είναι το ερέθισμα για τη βελτίωση, η αφομοίωση και η αποκατάσταση είναι τα κλειδιά για να ανεβάσουμε το επίπεδό μας και να εξελιχθούμε με υγεία και διάρκεια.
Ενα σώμα που δεν ξεκουράζεται σταδιακά θα χάσει την αποδοτικότητα και στη χειρότερη θα τραυματιστεί.
Επιβάλλουμε στον εαυτό μας να ξεκουραστεί μέσω σωστού προπονητικού προγραμματισμού, αλλά και βάζοντας την ξεκούραση ως προτεραιότητα και όχι ως κάτι που προκύπτει.
Ευχόμαστε καλή σεζόν με υγιείς και δυνατούς αγώνες σε όλους!
* Ο Αλέξανδρος Σοφιανός είναι μαραθωνοδρόμος / προπονητής δρόμου και βουνού, απόφοιτος προπονητικής με ειδικότητα «κλασικός αθλητισμός», με πολλές μετεκπαιδεύσεις και σεμινάρια πάνω στην αθλητική διατροφή και την αθλητική ψυχολογία. Το moto της ομάδας του, Running Project Team, είναι «Explore your potential».